Trudna decyzja: Powrót do domu, którego już nie ma
— Jeśli chcesz, leć — powiedział Krzysztof, stawiając filiżankę w zlewie. Głos miał spokojny, niemal obojętny. — Tylko nie licz na moje wsparcie. Ani moralne, ani fizyczne.
Stałam w kuchni, opierając się o blat. Palce drżały mi lekko, choć starałam się tego nie okazywać. W powietrzu unosił się zapach kawy i czegoś jeszcze — może żalu, może rozczarowania. Przez okno wpadało blade światło poranka, oświetlając nasze zmęczone twarze.
— Nie liczę — odpowiedziałam cicho, nie patrząc na niego. Wiedziałam, że nie mogę liczyć. Nie od dawna.
Krzysztof odwrócił się do mnie plecami, jakby chciał zamknąć temat. — Potem nie mów, że szkoda było jechać.
— Może powiem. A może nie — szepnęłam bardziej do siebie niż do niego.
Wiedziałam, że ta rozmowa to tylko wierzchołek góry lodowej. Od miesięcy czułam się jak intruz we własnym życiu. Nasze małżeństwo było już tylko cieniem dawnych uczuć, a ja coraz częściej łapałam się na tym, że tęsknię za czymś, czego nie potrafię nazwać.
Telefon od mamy przyszedł kilka dni wcześniej. Jej głos był słaby, drżący. — Weroniko, tata jest w szpitalu. Lekarze mówią… — urwała, a ja usłyszałam tylko cichy szloch po drugiej stronie słuchawki.
Nie widziałam rodziców od czterech lat. Wyjechałam do Anglii za pracą i lepszym życiem, zostawiając za sobą wszystko: rodzinę, przyjaciół, nawet własne marzenia. Krzysztof był wtedy moim wsparciem, ale z czasem coś się wypaliło. Zostaliśmy razem bardziej z przyzwyczajenia niż z miłości.
Teraz miałam wrócić do Polski — kraju, który już dawno przestał być moim domem. Bałam się tego powrotu bardziej niż czegokolwiek innego.
— Weronika, musisz podjąć decyzję — powiedziała mi przyjaciółka Marta przez telefon. — Jeśli nie wrócisz teraz, możesz już nigdy nie mieć okazji zobaczyć taty.
Wiedziałam, że ma rację. Ale co z Krzysztofem? Co z naszym życiem tutaj? Czy mogę tak po prostu wszystko zostawić?
Spakowałam walizkę w milczeniu. Krzysztof nawet nie zapytał, kiedy mam lot. Przez chwilę miałam nadzieję, że mnie zatrzyma, powie coś czułego, poprosi żebym została. Ale on tylko zamknął się w swoim świecie.
Na lotnisku czułam się jak duch. Ludzie spieszyli się do swoich spraw, a ja miałam wrażenie, że stoję w miejscu. W głowie kłębiły mi się wspomnienia: dzieciństwo w małym miasteczku pod Krakowem, zapach świeżego chleba o poranku, śmiech taty podczas rodzinnych obiadów.
Samolot wylądował w Warszawie późnym wieczorem. Mama czekała na mnie przy wyjściu z hali przylotów. Była starsza niż ją zapamiętałam, zmęczona i przygarbiona pod ciężarem trosk.
— Cześć, córeczko — powiedziała cicho i przytuliła mnie mocno.
W drodze do szpitala milczałyśmy długo. W końcu mama odezwała się pierwsza:
— Tata pytał o ciebie codziennie. Bardzo za tobą tęsknił.
Poczułam ukłucie winy. Czy naprawdę musiałam wyjechać tak daleko? Czy praca i pieniądze były ważniejsze od rodziny?
W szpitalu tata leżał blady i wychudzony. Uśmiechnął się na mój widok.
— Weronika… moja dziewczynka wróciła — wyszeptał.
Usiadłam przy jego łóżku i złapałam go za rękę. Przez chwilę milczeliśmy, patrząc sobie w oczy.
— Przepraszam, tato — powiedziałam w końcu ze łzami w oczach.
— Nie masz za co przepraszać — odpowiedział spokojnie. — Każdy musi znaleźć swoją drogę.
Zostałam w Polsce dłużej niż planowałam. Tata powoli dochodził do siebie, ale atmosfera w domu była napięta. Mama była rozgoryczona moim wyjazdem i nie szczędziła mi gorzkich słów:
— Myślisz tylko o sobie! Zostawiłaś nas wtedy, kiedy najbardziej cię potrzebowaliśmy!
Próbowałam tłumaczyć, że musiałam wyjechać, że tutaj nie było dla mnie pracy ani perspektyw. Ale ona nie chciała słuchać.
Wieczorami siedziałam w swoim dawnym pokoju i patrzyłam na zdjęcia z dzieciństwa. Czułam się rozdarta między dwoma światami: tym starym, pełnym rodzinnych więzi i wspomnień, oraz nowym — samotnym, ale dającym poczucie niezależności.
Krzysztof dzwonił rzadko. Rozmowy były krótkie i chłodne.
— Kiedy wracasz? — zapytał któregoś dnia bez emocji.
— Nie wiem — odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
— Dobrze ci tam bez mnie?
Zamilkłam na chwilę.
— Nie wiem… Chyba muszę to wszystko przemyśleć.
Po kilku tygodniach tata poczuł się lepiej i wrócił do domu. Wydawało się, że wszystko zaczyna wracać do normy, ale ja czułam coraz większy ciężar na sercu.
Pewnego wieczoru usiedliśmy całą rodziną przy stole. Mama podała rosół i spojrzała na mnie surowo:
— I co teraz? Zostaniesz z nami czy wrócisz do Anglii?
Patrzyli na mnie oboje z napięciem. Wiedziałam, że żadna odpowiedź nie będzie dobra.
— Nie wiem jeszcze… Potrzebuję czasu — powiedziałam cicho.
Mama westchnęła ciężko:
— Zawsze uciekasz od odpowiedzialności.
Tata położył mi rękę na ramieniu:
— Daj jej spokój. Każdy ma prawo szukać swojego miejsca na świecie.
Po tej kolacji długo nie mogłam zasnąć. W głowie miałam tysiące myśli: czy powinnam zostać dla rodziców? Czy wrócić do Krzysztofa i próbować ratować nasze małżeństwo? A może zacząć wszystko od nowa?
Następnego dnia poszłam na spacer po miasteczku. Wszystko wydawało się takie znajome i jednocześnie obce. Spotkałam dawną koleżankę ze szkoły — Agatę.
— Weronika! Co za niespodzianka! Jak ci tam w tej Anglii?
Uśmiechnęłam się smutno:
— Różnie… Czasem dobrze, czasem źle. A tutaj?
Agata wzruszyła ramionami:
— Wszyscy narzekają, ale jakoś żyją. Ty zawsze byłaś odważniejsza od nas wszystkich.
Te słowa utkwiły mi w pamięci na długo po tym spotkaniu.
Wieczorem zadzwonił Krzysztof:
— Podjąłaś już decyzję?
Zebrałam się na odwagę:
— Chyba tak… Zostanę tu jeszcze jakiś czas. Muszę być z rodziną.
Po drugiej stronie zapadła cisza.
— Rozumiem — powiedział w końcu chłodno i rozłączył się bez pożegnania.
Poczułam ulgę i smutek jednocześnie. Może to już koniec naszej historii?
Minęły kolejne tygodnie. Tata odzyskał siły, mama zaczęła się do mnie przekonywać na nowo. Ja sama poczułam spokój, jakiego dawno nie znałam.
Czasem zastanawiam się: czy można mieć dwa domy? Czy da się pogodzić lojalność wobec rodziny z własnymi marzeniami? Może każdy powrót jest trudną decyzją — ale czasem warto ją podjąć, żeby odnaleźć siebie.