„Życie z Moim Starszym Ojcem: Codziennie Zadaję Sobie Pytanie – Czy To Naprawdę Życie?”

Wiktoria nigdy nie wyobrażała sobie, że jej życie potoczy się w ten sposób. W wieku 65 lat miała nadzieję spędzić emeryturę na podróżach, ogrodnictwie i cieszeniu się towarzystwem przyjaciół. Zamiast tego stała się główną opiekunką swojego 90-letniego ojca, Gabriela. Codziennie zadaje sobie pytanie: „Czy to naprawdę życie?”

Gabriel zawsze był silnym, niezależnym mężczyzną. Weteran II wojny światowej, całe życie ciężko pracował i był dumny z tego, że nigdy nie potrzebował pomocy od nikogo. Ale czas ma swoje sposoby na zmiany. Jego zdrowie zaczęło gwałtownie się pogarszać po upadku dwa lata temu i stało się jasne, że nie może już mieszkać sam.

Wiktoria, będąc jedynym dzieckiem, czuła, że to jej obowiązek, aby się nim zająć. Przeprowadziła go do swojego małego, dwupokojowego domu na cichym przedmieściu Warszawy. Przejście było trudne dla obu stron. Gabriel był przyzwyczajony do swojej niezależności, a Wiktoria musiała dostosować się do ciągłych wymagań opieki.

Jej dni są teraz wypełnione rutyną, która pozostawia niewiele miejsca na cokolwiek innego. Wstaje wcześnie, aby pomóc ojcu w porannej rutynie—kąpieli, ubieraniu się i przygotowywaniu śniadania. Mobilność Gabriela jest ograniczona, więc Wiktoria pomaga mu na każdym kroku. Podaje mu leki, zabiera na wizyty lekarskie i dba o to, aby miał trochę ruchu, spacerując z nim wokół bloku.

Pomimo jej najlepszych starań, stan Gabriela nadal się pogarsza. Cierpi na demencję, co sprawia, że jest zdezorientowany i rozdrażniony. Są dni, kiedy nie rozpoznaje Wiktorii, myląc ją z pielęgniarką lub nawet obcą osobą. Te momenty są dla niej bolesne, ale stara się być silna.

Życie towarzyskie Wiktorii praktycznie zniknęło. Jej przyjaciele mają swoje własne życie i rodziny, a ona rzadko ma czas lub energię, aby się z nimi spotkać. Czuje się odizolowana i samotna, ale nie chce nikogo obciążać swoimi problemami. Znajduje ukojenie w drobnych rzeczach—czytaniu książki, gdy Gabriel drzemie, pielęgnowaniu ogrodu wczesnym rankiem lub oglądaniu ulubionego programu telewizyjnego późno w nocy.

Finansowo jest ciężko. Emerytura Wiktorii jest skromna, a koszty medyczne Gabriela są wysokie. Musiała sięgnąć po oszczędności, aby pokryć koszty, a stres związany z niepewnością finansową mocno na niej ciąży. Często leży bezsennie w nocy, martwiąc się o przyszłość.

Pomimo wszystkiego, Wiktoria stara się zachować pozytywne nastawienie. Przypomina sobie, że robi wszystko, co w jej mocy, i że jej ojciec jej potrzebuje. Ale są dni, kiedy ciężar tego wszystkiego wydaje się nie do zniesienia. Patrzy na swoich przyjaciół, którzy cieszą się emeryturą, i nie może powstrzymać uczucia zazdrości. Zastanawia się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wszystko potoczyło się inaczej.

Pewnego szczególnie trudnego dnia, po długiej i wyczerpującej walce z pogarszającym się stanem Gabriela, Wiktoria załamuje się. Siedzi na krawędzi łóżka, łzy płyną jej po twarzy, i zadaje sobie pytanie: „Czy to naprawdę życie?” Czuje się uwięziona w sytuacji bez wyjścia, a przyszłość wydaje się ponura.

Historia Wiktorii jest przejmującym przypomnieniem o poświęceniach, jakie wielu opiekunów musi ponosić. To życie pełne wyzwań, ale także momentów miłości i oddania. Choć może nie ma szczęśliwego zakończenia, jest głębokie poczucie obowiązku i współczucia, które napędza ją każdego dnia.