Rok po roku, Teściowie stają się coraz bardziej uciążliwi

Od pięciu lat, odkąd ożeniłem się z Katarzyną, jeśli czegoś się nauczyłem, to tego, że jej rodzice, Jan i Sylwia, są zagadką. Początkowo ich entuzjazm dla życia i nieskończona energia były czymś, co podziwiałem. Jednak z biegiem lat, ich ciągła ingerencja w nasze życie stała się nieskończonym źródłem frustracji.

Jan i Sylwia to ludzie, którzy żyją dla świąt. Czy to Boże Narodzenie, Dzień Dziękczynienia, czy po prostu casualowy weekendowy grill, ich miłość do spotkań jest niezrównana. Początkowo ich pasja była wzruszająca. Stanowiła silny kontrast wobec moich własnych rodziców, Andrzeja i Magdaleny, którzy preferowali spokój i samotność swojego domu zamiast społecznych zgromadzeń. Ale z czasem, urok entuzjazmu Jana i Sylwii zaczął blednąć.

Weźmy na przykład nasz coroczny letni grill. Katarzyna i ja spędzaliśmy dni na planowaniu, kupowaniu najlepszych kawałków mięsa i wybieraniu idealnych napojów i przekąsek. Jednak pomimo tego, że nie byli zaproszeni, Jan i Sylwia zawsze znajdowali sposób, by się pojawić. „Akurat byliśmy w okolicy”, mówili, lub „Pomyśleliśmy, że możecie potrzebować pomocy”. Ich niezaproszona obecność stała się przewidywalną, ale niechcianą częścią naszych spotkań.

Ich ingerencja nie ograniczała się do naszego domu. W przypadkach, gdy Katarzyna i ja planowaliśmy weekendowe wypady, Jan i Sylwia decydowali, że to idealny moment na rodzinny wyjazd. Rezerwowali pokój w tym samym hotelu, a nawet sugerowali „spontaniczną” wspólną wycieczkę. To, co miało być spokojną ucieczką dla Katarzyny i mnie, szybko przekształcało się w rodzinny wyjazd, za sprawą jej rodziców.

Próbowałem wyrazić swoje frustracje Katarzynie, ale ona zawsze ich broniła. „Oni po prostu nas kochają i chcą spędzać z nami czas”, argumentowała. Ale gdzie była granica? Kiedy ich miłość i entuzjazm przechodziły w sferę duszenia?

Punkt krytyczny nastąpił podczas naszej piątej rocznicy ślubu. Katarzyna i ja planowaliśmy romantyczny weekend w odosobnionej chacie. Miała to być nasza ucieczka od świata, szansa na ponowne połączenie się i świętowanie naszej miłości. Jednak gdy tam dotarliśmy, zobaczyliśmy znajomy samochód zaparkowany z przodu. Jan i Sylwia, ze swoimi wszechobecnymi uśmiechami, powitali nas. „Niespodzianka! Pomyśleliśmy, że dołączymy do was na ten specjalny weekend”, wykrzyknęli.

Ten weekend był wszystkim, ale nie specjalny. Ciągła obecność moich teściów zaciemniła wszelkie szanse na romantyzm czy intymność. Było to bolesne przypomnienie rzeczywistości, z którą się mierzyłem: moje życie już nie było moje. Należało, częściowo, do Jana i Sylwii.

W drodze powrotnej do domu, między mną a Katarzyną panowała ciężka cisza. Weekend odcisnął swoje piętno, nie tylko na naszej rocznicy, ale i na naszej relacji. Uświadomienie sobie, że przytłaczająca natura moich teściów popycha mnie do moich granic, było gorzką pigułką do przełknięcia. Rok po roku, ich ingerencja rosła, a wraz z nią, moja cierpliwość malała. Kochałem Katarzynę, ale ciągły cień jej rodziców rzucał wielką plamę na naszym małżeństwie, cienia, od którego nie byłem pewien, czy możemy uciec.