„Tato, coś jest nie tak z mamą”: Dzień, który zmienił wszystko

Był chłodny wtorkowy poranek pod koniec października, a ja stałem na przystanku autobusowym, mocno trzymając płaszcz wokół siebie. Powietrze było rześkie, a liście chrzęściły pod stopami, tańcząc na wietrze. Byłem sam, z wyjątkiem kobiety obok, pochłoniętej rozmową telefoniczną. Jej głos był cichy, ale niósł się w porannej ciszy.

„Tak, kochanie, kupię twoją ulubioną kawę… Co? Potrzebujesz jej do południa? Dobrze, załatwię to,” powiedziała z nutą pilności. Jej słowa były kojącym odwróceniem uwagi od monotonii oczekiwania.

Gdy tam stałem, mój telefon zawibrował w kieszeni. To była wiadomość od mojej córki, Emilki. „Tato, coś jest nie tak z mamą,” brzmiała treść. Serce mi zamarło. Szybko wybrałem numer Emilki, moje palce lekko drżały.

„Tato,” odpowiedziała, jej głos był drżący. „Mama źle się czuje. Zemdlała w kuchni.”

Przez moje ciało przeszła fala paniki. „Czy dzwoniłaś na pogotowie?” zapytałem, starając się utrzymać głos w ryzach.

„Tak, są już w drodze,” odpowiedziała Emilka. „Zabrałam Zosię do babci na wszelki wypadek.”

Poczułem falę winy. Byłem tak pochłonięty pracą i innymi obowiązkami, że nie zauważyłem znaków ostrzegawczych. Moja żona, Kasia, od tygodni skarżyła się na zmęczenie i bóle głowy, ale zbagatelizowałem to jako stres.

Autobus przyjechał, ale nie mogłem się zmusić do wejścia do niego. Zamiast tego złapałem taksówkę i pojechałem do szpitala. Podróż wydawała się nie mieć końca, każda minuta ciągnęła się w nieskończoność.

Kiedy w końcu dotarłem do szpitala, znalazłem Emilię w poczekalni, jej oczy były czerwone od płaczu. Podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła.

„Jak ona się czuje?” zapytałem, obawiając się odpowiedzi.

„Wciąż robią badania,” powiedziała Emilka, jej głos ledwo słyszalny.

Siedzieliśmy razem w milczeniu, otoczeni sterylnym zapachem szpitala. Czas zdawał się stać w miejscu, gdy czekaliśmy na wieści.

W końcu podszedł do nas lekarz. Jego wyraz twarzy był poważny. „Pan Kowalski?” zapytał.

„Tak,” odpowiedziałem, serce waliło mi w piersi.

„Pańska żona przeszła ciężki udar,” powiedział delikatnie. „Robimy wszystko co w naszej mocy, ale sytuacja jest krytyczna.”

Świat zdawał się przechylać na swojej osi. Czułem się oszołomiony i zdezorientowany. Jak mogło do tego dojść? Jak mogłem dopuścić do tego, by sytuacja stała się tak poważna bez zauważenia?

Z biegiem godzin przybywali członkowie rodziny, aby nas wspierać. Ale nic nie mogło zniwelować uczucia bezradności, które mnie ogarnęło. Przeżywałem w myślach każdą chwilę, szukając znaków, które przegapiłem.

Dni zamieniły się w tygodnie, a Kasia pozostawała w szpitalu. Jej stan był stabilny, ale krytyczny. Lekarze nie byli pewni jej rokowań.

Spędzałem każdą chwilę przy jej boku, trzymając ją za rękę i szepcząc przeprosiny, których nie mogła usłyszeć. Wina była przytłaczająca.

Emilka starała się być silna dla Zosi, ale widziałem jak bardzo ją to obciążało. Nasza rodzina była rozbita i nie wiedziałem jak to naprawić.

Kiedy zbliżało się Święto Dziękczynienia, personel szpitala ozdabiał korytarze świątecznym wystrojem. Ale dla nas było niewiele do świętowania. Zebraliśmy się wokół łóżka Kasi, trzymając się nadziei, która wydawała się coraz bardziej ulotna.

W tym sterylnym pokoju, otoczony dźwiękiem maszyn i szumem świetlówek, zdałem sobie sprawę z tego, jak wiele brałem za pewnik. Moje zaniedbanie doprowadziło nas tutaj i teraz wszystko co mogłem zrobić to czekać i mieć nadzieję na cud, który może nigdy nie nadejść.