„Witaj, Weroniko. Szczerze mówiąc, tęskniłam za Tobą. Mieszkamy tak blisko, a prawie się nie widujemy. Przyjdź na herbatę,” powiedziała była teściowa

Był chłodny jesienny wieczór, gdy Weronika otrzymała wiadomość tekstową od osoby, od której nie spodziewała się już nigdy niczego usłyszeć — Wiolety, swojej byłej teściowej. Wiadomość była prosta, ale dziwnie wzruszająca: „Witaj, Weroniko. Szczerze mówiąc, tęskniłam za Tobą. Mieszkamy tak blisko, a prawie się nie widujemy. Przyjdź na herbatę.”

Weronika wpatrywała się w telefon, zdezorientowana i niepewna. Minął ponad rok od kiedy ona i Piotr rozwiedli się, a ich rozstanie było wszystkim, tylko nie przyjazne. Konflikt naturalnie rozciągnął się także na Wioletę, która zawsze była dla Weroniki bardziej matką niż jej własna. Zaproszenie wywołało więc mieszankę nostalgii i niepokoju.

Po namyśle Weronika zdecydowała się przyjąć zaproszenie. Ubierała się ciepło i przeszła krótki dystans do domu, który kiedyś nazywała swoim. Okolica była cicha, liście szeleściły pod nogami, co było bolesnym przypomnieniem, jak wiele się zmieniło.

Wioleta otworzyła drzwi, zanim Weronika zdążyła zapukać. Wyglądała na starszą, jej twarz pokrywały linie smutku, których wcześniej tam nie było. „Cieszę się, że przyszłaś,” powiedziała, drżącym głosem.

Dom wyglądał tak, jak Weronika pamiętała — przytulnie, z delikatnym zapachem lawendy. Przeszły do kuchni, gdzie Wioleta już nakryła stół do herbaty. Usiadły naprzeciwko siebie, w powietrzu wisiała niezręczna cisza.

„Chciałam przeprosić,” zaczęła Wioleta, przerywając ciszę. „Za wszystko, co się wydarzyło. Powinnam była być przy Tobie. Ale byłam zbyt zajęta wsparciem dla Piotra i nie widziałam Twojego bólu.”

Weronika sączyła herbatę, myśli pędziły jej przez głowę. Przyszła tu szukając zamknięcia, może nawet cienia dawnej rodzinnej więzi. Ale rany były zbyt świeże, zdrada zbyt głęboka.

„Cenię Twoje przeprosiny, Wioleto,” odpowiedziała ostrożnie Weronika. „To dużo dla mnie znaczy. Ale było trudno. Iść dalej nie było łatwo.”

Wioleta skinęła głową, oczy jej się zaszkliły. „Wiem, kochana. I bardzo mi przykro. Chodzę do kościoła, próbuję znaleźć spokój, mam nadzieję na przebaczenie.”

Rozmowa powoli rozwijała nici ich przeszłych interakcji, każde wspomnienie przesycone subtelnie żalem i nieporozumieniem. W miarę jak wieczór mijał, stało się jasne, że choć przeprosiny były szczere, przepaść była zbyt wielka, aby ją przekroczyć.

Zegar wybił, przywołując Weronikę do rzeczywistości. Odłożyła filiżankę, podjęła decyzję. „Powinnam iść, Wioleto. Robi się późno.”

Wioleta wstała, jej wyraz twarzy był pełen rezygnacji. „Oczywiście, kochana. Miałam nadzieję… cóż, miałam nadzieję, że możemy zacząć od nowa. Ale rozumiem.”

Przytuliły się krótko — gest był formalny, pozbawiony ciepła, które kiedyś dzieliły. Weronika wróciła do domu, chłodne powietrze szczypało ją w policzki, serce ciężkie od mieszanki ulgi i smutku.

Spotkanie dało jej pewne zamknięcie, tak, ale było jasne, że niektóre rozłamy są zbyt głębokie, aby je naprawić. Idąc, Weronika zdała sobie sprawę, że czasem iść naprzód oznacza pozwolić sobie na odejście, nawet jeśli przeszłość wabi cię obietnicą herbaty i współczucia.