Zdrada, która złamała mi serce — i wiara, która pozwoliła mi przetrwać. Moja historia walki o siebie.

— Aniu, musimy porozmawiać — usłyszałam głos Pawła, mojego męża, gdy wrócił do domu późnym wieczorem. W jego oczach nie było już czułości, którą znałam przez siedemnaście lat naszego małżeństwa. Była za to pustka i coś jeszcze — coś, co sprawiło, że serce zaczęło mi walić jak oszalałe.

— O czym? — zapytałam, choć przeczuwałam, że zaraz runie mój świat.

Paweł usiadł naprzeciwko mnie przy kuchennym stole. W świetle lampy jego twarz wydawała się starsza, zmęczona. — Zakochałem się w kimś innym. Przepraszam.

Nie pamiętam, co odpowiedziałam. Chyba nic. Słowa ugrzęzły mi w gardle. Poczułam, jakby ktoś wyciągnął mi dywan spod nóg. Przez chwilę miałam wrażenie, że zaraz zemdleję. W głowie dudniło mi tylko jedno: „To nie dzieje się naprawdę”.

Następne dni były jak koszmar na jawie. Paweł wyprowadził się do matki. Nasza córka, Zosia, miała wtedy czternaście lat i nie rozumiała, dlaczego tata nagle zniknął. — Mamo, czy tata już nas nie kocha? — pytała z płaczem.

Nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć. Sama czułam się jak dziecko, które zgubiło się w lesie. Próbowałam funkcjonować normalnie: chodzić do pracy w urzędzie miasta, gotować obiady, odrabiać z Zosią lekcje. Ale wszystko było jakby za szybą.

Najgorsze były noce. Leżałam w łóżku i płakałam w poduszkę, żeby Zosia nie słyszała. W głowie kłębiły mi się pytania: „Dlaczego? Co zrobiłam źle? Czy mogłam temu zapobiec?”

Pewnego wieczoru zadzwoniła do mnie mama.

— Aniu, musisz być silna — powiedziała cicho. — Pomodlę się za ciebie.

Zawsze byłam wierząca, ale dawno nie rozmawiałam z Bogiem tak szczerze jak wtedy tej nocy. Uklękłam przy łóżku i szeptałam: „Boże, pomóż mi to przetrwać. Daj mi siłę dla Zosi”.

Następnego dnia poszłam do kościoła. Usiadłam w ostatniej ławce i patrzyłam na krzyż. Wydawało mi się, że Jezus patrzy na mnie z takim samym bólem, jaki czułam w środku. Wtedy po raz pierwszy od tygodni poczułam spokój.

Zaczęłam chodzić na msze codziennie przed pracą. Modliłam się o mądrość i wybaczenie — nie tylko dla Pawła, ale też dla siebie samej. Bo czułam się winna: może byłam zbyt zajęta pracą? Może za mało go doceniałam?

W pracy koleżanki patrzyły na mnie ze współczuciem. Jedna z nich, Kasia, zaprosiła mnie na kawę po godzinach.

— Aniu, wiem, że ci ciężko. Ale nie możesz pozwolić, żeby cię to zniszczyło — powiedziała.

— Nie wiem, czy dam radę — przyznałam szczerze.

— Dasz. Masz Zosię i siebie. I masz Boga — uśmiechnęła się delikatnie.

Wieczorami zaczęłam pisać pamiętnik. Wylewałam na papier cały swój żal i gniew. Pisałam listy do Pawła, których nigdy mu nie wysłałam: „Jak mogłeś? Dlaczego nie walczyłeś o nas?”

Po kilku tygodniach Paweł zadzwonił.

— Musimy porozmawiać o Zosi — powiedział chłodno.

Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko rynku. Był spięty, unikał mojego wzroku.

— Chcę widywać Zosię regularnie — oznajmił.

— Oczywiście — odpowiedziałam spokojniej, niż się spodziewałam. — Ale musisz jej to wyjaśnić. Ona cierpi.

Paweł spuścił głowę.

— Wiem. Przepraszam cię za wszystko.

Nie odpowiedziałam. Nie byłam jeszcze gotowa na przebaczenie.

W domu Zosia zapytała:

— Mamo, czy Bóg naprawdę nas słyszy?

Przytuliłam ją mocno.

— Myślę, że tak. Czasem daje nam trudne doświadczenia po to, żebyśmy byli silniejsi.

Zaczęłyśmy razem się modlić przed snem. To był nasz nowy rytuał — chwila spokoju w chaosie codzienności.

Minęły miesiące. Powoli uczyłam się żyć na nowo. Odkrywałam rzeczy, które sprawiały mi radość: długie spacery po lesie, pieczenie ciast z Zosią, czytanie książek przy herbacie z malinami.

Pewnego dnia spotkałam Pawła na zakupach. Był z nową partnerką — Magdą. Poczułam ukłucie zazdrości i żalu, ale już nie taki ból jak wcześniej. Uśmiechnęłam się do niego lekko i poszłam dalej.

Wieczorem długo rozmawiałam z Bogiem:

— Dziękuję Ci za siłę, którą mi dałeś. Za to, że mogę przebaczyć i iść dalej.

Dziś wiem jedno: zdrada boli jak nic innego na świecie. Ale można ją przeżyć i wyjść z niej silniejszym — jeśli tylko znajdzie się w sobie odwagę i zaufa Bogu.

Czasem zastanawiam się: czy gdyby nie ta zdrada, odnalazłabym siebie na nowo? Czy potrafiłabym tak docenić każdą chwilę z córką? Może właśnie w największym cierpieniu kryje się początek czegoś dobrego… Co o tym myślicie?