„Czy możemy dziś odwiedzić Babcię?” – zapytała z entuzjazmem mała Emilka, gdy szykowaliśmy się do wyjścia. „Tęsknię za nią.” „Nie dzisiaj, kochanie,” odpowiedziałam, starając się ukryć napięcie w głosie. „Babcia jest zajęta, a my mamy sprawy do załatwienia.” Czteroletnia Emilka uwielbiała spędzać czas z rodziną, ale czasami więzi rodzinne bardziej przypominały obowiązki niż radosne spotkania.
Mój mąż i ja jesteśmy małżeństwem od ośmiu lat. Zawsze wierzyłam, że mam dobrą relację z moją teściową, ale ostatni prezent, który jej dałam, zmienił wszystko.
Podczas spaceru po osiedlowym parku z nowonarodzonym synem, Emilia przypadkowo spotkała wiele matek, babć i dziadków, którzy również pchali wózki. To, co przykuło jej uwagę, to fakt, że dzieci usypiane przez dziadków były często dziećmi ich córek, a nie synów. Tylko jedna babcia była widziana z wnuczką, która urodziła się jej córce, i sześć miesięcy później
Nawet nie przyszła na urodziny ojca. Piszę to teraz, czując się całkowicie zdruzgotana po kolejnej kłótni z moją córką. Nie mogę tego dłużej znieść i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż rozumie, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką i ma swoją rodzinę. To jej mąż narzuca jej swoją wolę – nasz znienawidzony zięć!
Nowy sąsiad wprowadził się do naszego bloku, i wydaje się być wspaniałą osobą. Mogłabym zacząć swoją historię w ten sposób, ale uwaga, którą mi poświęca, powoduje napięcia w moim małżeństwie. Mój mąż, Marek, i ja mamy po 47 lat. Przeszliśmy razem przez wiele, a teraz jesteśmy na etapie, gdzie
Wczoraj siedzieliśmy na werandzie z naszą sąsiadką, panią Kowalską, i płakała jak bóbr. Powiedziała, że czuje się bardzo smutna i chce dobrowolnie przenieść się do domu opieki. Wszystko przez słowa jej syna. Wychowywała go sama po tym, jak jej mąż zmarł wcześnie. Musiała radzić sobie ze wszystkim sama. Warto wspomnieć, że syn pani Kowalskiej wyrósł na rozpieszczonego i roszczeniowego młodzieńca. Od dzieciństwa
Emilia zawsze uważała się za niezależną kobietę, która woli samotność. Ale pewnego dnia w kawiarni poznała Jakuba, czarującego i uprzejmego mężczyznę, który stopił jej serce. Jakub okazał się nie tylko przystojny, ale także niesamowicie interesującym rozmówcą. Najpierw były długie rozmowy telefoniczne, a potem częste randki. Jakub nie ukrywał, że ma żonę, ale Emilia wolała patrzeć na świat przez różowe okulary.
Czułam się winna, że kupiłam tyle produktów spożywczych, ale musiałam nakarmić męża i syna. Cały dzień był walką, a wieczorem byłam przytłoczona bólem głowy. Chciałam tylko trochę spokoju.
Dorastając, nigdy nie znałam swojego ojca. Mama urodziła mnie w późnych latach trzydziestych, wierząc, że nigdy nie znajdzie miłości ani nie wyjdzie za mąż. Ale życie ma swoje niespodzianki. Kiedy skończyłam 8 lat, w życiu mojej mamy pojawił się mężczyzna. Wtedy nie rozumiałam, co się dzieje. Ale lata później odkryłam bolesną prawdę: mój ojczym po prostu nie chciał mnie w pobliżu.
Siedziałyśmy razem, moja córka i ja, łzy płynęły nam po twarzach. Zostałyśmy porzucone. Obie. W ciągu dwóch dni. Jej chłopak ją zostawił, a mój mąż mnie. To tchórze. Nawet nie mieli odwagi powiedzieć tego prosto w twarz. Emilia dostała wiadomość na mediach społecznościowych. Ja dostałam SMS-a. SMS-a! Po 15 latach małżeństwa. Żałosny SMS. Nawet nie zasłużyłam na rozmowę. Mój mąż odszedł dwie godziny temu.
Mając trzydzieści pięć lat, wciąż zmagam się z niespełnionymi obietnicami mojego ojca. To jakby utknął w pętli, składając wielkie zobowiązania, ale nigdy ich nie realizując. Nie mogę przyzwyczaić się do tego wzorca rozczarowania.
„Mama mojego taty nigdy mnie nie uwzględniała, jakbym nie była jej wnuczką,” skarży się Emilia swojej przyjaciółce. „Wyobraź sobie, jak to jest być całkowicie pominiętą.”
