Emilka zaczęła pierwszą klasę. Jej mama kupiła jej bukiet kwiatów i zaplotła warkocze. Wszystko wydawało się w porządku, ale Emilka zawsze czuła, że jej mama, Ania, często się złości i krzyczy na nią, bo jej nie kocha. Mała dziewczynka nie mogła zrozumieć, co robi źle: była posłuszna i zawsze pomagała mamie, a mimo to mama nigdy nie była zadowolona. Pewnego dnia Emilka
Emilia jeszcze spała w swój pierwszy dzień wolny, kiedy nagle zadzwonił jej telefon. Miała ustawiony tryb „Nie przeszkadzać”, więc jeśli ktoś się przebił, musiało to być ważne. To byli jej rodzice. – „Halo! Wszystko w porządku?” – „Jeszcze śpisz? O 10 rano?!” – „Mamo, to mój dzień wolny! Co się dzieje?” – „Twój ojciec i ja zdecydowaliśmy, że wygodniej będzie nam mieszkać w mieście. Świeże powietrze i…”
Na próżno… Nigdy nie była żoną Marka. Zaszła w ciążę przypadkiem, ale nigdy nie rozważała aborcji. Mieszkali osobno, chociaż Marek starał się być zaangażowany.
Mam syna, który ma 6 lat. Tomek nie ma szczególnych zdolności artystycznych, ale uwielbia rysować. W naszym domu mamy specjalne miejsce, gdzie przechowujemy wszystkie rysunki Tomka. Nawet jeśli nie są doskonałe, wkłada w nie dużo wysiłku. Wśród tych rysunków są portrety mnie i mojej mamy, ponieważ spędzamy razem dużo czasu.
Wzruszająca opowieść o nieustannych staraniach matki, by zapewnić swoim dzieciom lepsze życie, mimo że musi stawić czoła surowym realiom życia. Historia ta zagłębia się w złożoność relacji rodzinnych i często pomijane poświęcenia rodziców.
Chciała podarować córce idealny prezent ślubny, ale okoliczności sprawiły, że wydała pieniądze na coś innego. Teraz ciepła relacja między matką a córką stała się chłodna.
„Dlaczego nie przyjedziesz nas odwiedzić?” zapytał Jan. „Powietrze jest tu czystsze, świeższe. Maria się tobą zaopiekuje, a nasi sąsiedzi są lekarzami. Będę z tobą.”
– „Mamo, miałaś przyjechać w przyszłym tygodniu,” odpowiedział Jan, ziewając głośno. „Przygotowalibyśmy się, odebralibyśmy cię z dworca…” – „Tak, teraz,” drżała Anna. –
„Wystarczy nam na cały miesiąc!” Mój mąż powiedział, że ludzie przeżywają na ramenie przez miesiące, więc teraz on będzie go jadł! – odpowiedziałam mojej przyjaciółce po tym incydencie.
Pani Kowalska była w późnych latach siedemdziesiątych. Jej córka i syn rozmawiali o sprzedaży domu, w którym mieszkała. Zdecydowali się zabrać mamę do miasta. Ale pani Kowalska nie była z tego zadowolona. W końcu jej rodzice mieszkali tam przez całe życie. Nie chciała opuszczać swojego rodzinnego miasta. Ale jej dzieci nie dawały za wygraną, ciągle poruszając ten temat. Pani Kowalska czuła się osaczona i bezradna.
Pierwsza miłość Emilii rozkwitła w liceum. Jakub był o dwa lata starszy, a oni byli zupełnymi przeciwieństwami. Emilia zawsze martwiła się o oceny, a Jakub ledwo przejmował się szkołą. Jakub nigdy tak naprawdę nie zauważył Emilii aż do końca liceum, kiedy oficjalnie zaczęli się spotykać. Lata później, po burzliwym małżeństwie i bolesnym rozwodzie, Emilia chciała ponownie związać się z Jakubem. Jednak jej syn, Eryk, przywiązał się do swojego ojczyma i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
Największym nieszczęściem w mojej rodzinie było odejście mojego ojca. Wciąż głęboko wpływa to na moją matkę, mimo że nie widziała go od lat.
