Jednak gospodarstwo było dalekie od idyllicznego azylu, który Karol opisywał. Położone na końcu długiej, krętej drogi gruntowej, było w stanie rozpadu, z łuszczącą się farbą, zbitymi oknami i zarośniętym ogrodem. Dalila starała się pozostać optymistką, wyobrażając sobie dom jako projekt, nad którym mogliby wszyscy pracować razem, przekształcając go w kochający dom.