Nikt mnie nie rozumie. Niedawno wyrzuciłam syna z domu i zamieszkałam z synową. Moja rodzina uważa, że straciłam rozum. Nie żałuję swojej decyzji. Jedynym gorzkim aspektem jest świadomość, że nie potrafiłam postawić się mu wcześniej. Mój zmarły mąż był przystojnym mężczyzną: wysoki, ciemnowłosy, z szerokimi ramionami, brązowymi oczami i ciepłą karnacją. Jego głos był głęboki i aksamitny.
– Jedyne, co mi mówi, to żeby nie wtrącać się w jej sprawy rodzinne. Powinnam była jej dawno temu powiedzieć, żeby uciekała od kogoś takiego jak on.
Nie mogę powiedzieć, że sama utrzymuję rodzinę, bo to nie byłaby prawda. Mój mąż ma bardzo dobrą pracę. Dzięki jego pracy, nasze dzieci i ja żyjemy dość komfortowo. Mamy trzypokojowe mieszkanie blisko centrum, samochód i domek letniskowy na wsi. Jestem mu za to bardzo wdzięczna, choć z powodu jego pracy rzadko się widujemy.
W wieku trzydziestu pięciu lat myślałem, że mam wszystko poukładane. Spotkanie z Anią zmieniło moje życie w sposób, którego się nie spodziewałem. Kiedy jej się oświadczyłem, wierzyłem, że jesteśmy przeznaczeni na całe życie szczęścia. Teraz nie jestem tego taki pewien.
– „Właśnie wróciłam od prawnika, gdzie sfinalizowałam swój testament!” Po chwili, ciesząc się zaskoczeniem i ciekawością swoich przyjaciółek, kontynuowała: „Postanowiłam załatwić wszystko teraz, bo później wszyscy będą mówić…”
Przez dziesięć lat moja teściowa musiała mieszkać z córką, zięciem i wnukami. Potem, Kasia, jej córka, która była kiedyś rozsądną i odpowiedzialną kobietą, opuściła rodzinę i przeprowadziła się do Warszawy. Janek kontynuował życie z teściową, ale później zdecydował, że nadszedł czas, aby uporządkować swoje życie osobiste. Szybko znalazł nową partnerkę, ale ona postawiła mu ultimatum
Jestem rozdarta. Jako samotna matka wychowująca syna, muszę poświęcać mu dużo uwagi i zapewnić szczęśliwe dzieciństwo. Na dodatek mam starszego ojczyma, który ma 86 lat i mieszka w zniszczonym domu na wsi. Średnia wieku mieszkańców tej wioski to około 75 lat. Nie pamiętam mojego biologicznego ojca. Czasami przypominam sobie
Oszukał mojego męża, udając, że tak bardzo za nim tęskni, że został z nami na dwa tygodnie. To miał być rodzinny weekend. Minęło dużo czasu.
Mój mąż chce przyjąć pod swój dach swoją chorą matkę. Problem polega na tym, że kilku lekarzy potwierdziło, że cierpi ona na ciężką, nieuleczalną chorobę. Czasami ma halucynacje i okresowo traci pamięć. Potem pamięć wraca. Wychodzi z domu i zapomina drogi powrotnej. Musimy jej szukać. Zachowuje się bardzo dziwnie, czasami wydając niezrozumiałe dźwięki.
Kiedy jego żona nagle zachorowała na silny ból brzucha, karetka zabrała ją do szpitala. Mąż, pełen rozpaczy, podążył za nimi. Dowiedział się, że jego żona jest przygotowywana do pilnej operacji. Powiedziano mu, aby wrócił do domu i zadzwonił później. Znalazł się w cichym, zaniedbanym domu, zmagając się z niepewnością nadchodzącej nocy.
– Nawet nie nazywa go po imieniu, zawsze mówi „ten twój…” – nic więcej. Bez względu na to, ile razy prosiłam ją, żeby traktowała go normalnie, po prostu nie chce.
Każda gospodyni domowa z czasem rozwija swoje własne, niepisane zasady czystości. Nic dziwnego, że kobieta nie lubi, gdy inni ich nie przestrzegają. Ale co się dzieje, gdy dwie osoby o różnych osobowościach – jedna pedantyczna, a druga bałaganiarska – muszą żyć pod jednym dachem? To dylemat, przed którym stoi dzisiejsza bohaterka, Emilia. Jej dotychczasowe poglądy na temat czystości i
