Pewnego spokojnego popołudnia znalazłam się przy filiżance herbaty z moją sąsiadką, panią Kowalską. Jej oczy były pełne łez, gdy opowiadała o bolesnych słowach swojej córki. Mimo że samotnie wychowywała córkę po przedwczesnej śmierci męża, pani Kowalska teraz staje w obliczu gorzkiej rzeczywistości obojętności swojego dziecka. To historia o miłości, poświęceniu i bólu niespełnionych oczekiwań.
„Czy możemy dziś odwiedzić Babcię?” – zapytała z entuzjazmem mała Emilka, gdy szykowaliśmy się do wyjścia. „Tęsknię za nią.” „Nie dzisiaj, kochanie,” odpowiedziałam, starając się ukryć napięcie w głosie. „Babcia jest zajęta, a my mamy sprawy do załatwienia.” Czteroletnia Emilka uwielbiała spędzać czas z rodziną, ale czasami więzi rodzinne bardziej przypominały obowiązki niż radosne spotkania.
Niedawno zrozumiałem, że niektóre więzi rodzinne lepiej trzymać na dystans. To odkrycie przyszło do mnie w moich trzydziestych latach, kiedy zobaczyłem, jak mój brat poślubia kogoś, kto wydawał się mieć ukryte motywy. Niestety, nie można wybrać małżonka swojego rodzeństwa. Starałem się zaakceptować jego wybór i utrzymać uprzejme relacje, ale sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
Podczas spaceru po osiedlowym parku z nowonarodzonym synem, Emilia przypadkowo spotkała wiele matek, babć i dziadków, którzy również pchali wózki. To, co przykuło jej uwagę, to fakt, że dzieci usypiane przez dziadków były często dziećmi ich córek, a nie synów. Tylko jedna babcia była widziana z wnuczką, która urodziła się jej córce, i sześć miesięcy później
Spędziłam większość życia pracując za granicą. Zarabiałam przyzwoicie, choć bardzo tęskniłam za dziećmi i rodziną. Zawsze przypominałam sobie, że robię to wyłącznie dla nich, aby zapewnić im dobre życie. Nikt inny by się tym nie zajął, tylko ja. W ostatnich latach praca stawała się coraz trudniejsza – nie byłam już młoda, a praca była wyczerpująca.
W ciągu ostatnich kilku lat nasze wysiłki przynosiły różne rezultaty. Na szczęście moi rodzice podarowali mi i mojemu mężowi dwupokojowe mieszkanie. Musiałam stopniowo przywracać w nim porządek i komfort, pokój po pokoju.
Mój mąż namówił mnie na dziecko, ale teraz spędza każdą wolną chwilę z córką z pierwszego małżeństwa. Nasz syn i ja ledwo go widujemy. Mówi, że jego córka teraz bardziej go potrzebuje, obiecując, że spędzi więcej czasu z naszym synem, gdy ten podrośnie. Kiedy poznałam Jana, był szczery co do swojej przeszłości, ale nigdy nie spodziewałam się tego.
Zawsze marzyłam o dużej rodzinie, ale zostałam obdarzona tylko jednym synem. Pracowałam jako nauczycielka przez 30 lat i nawet teraz moi uczniowie zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Ale jeśli chodzi o mojego wnuka, jestem pozostawiona na uboczu.
Kiedy wyprowadzała się, spakowała nie tylko swoje rzeczy, ale także zabrała kilka naszych sprzętów domowych. Ania była radosna i podekscytowana. „Mamo, poradzę sobie,” zapewniała mnie. Ale sprawy nie potoczyły się tak, jak się spodziewała.
Wychowywałam syna sama po tym, jak jego ojciec nas opuścił, gdy był jeszcze niemowlęciem. Mieszkaliśmy razem w moim małym dwupokojowym mieszkaniu. Jacek nigdy niczego nie brakowało i zawsze obiecywał mi, że kiedy dorośnie, ułatwi mi życie. W końcu się ożenił i pomagał mi finansowo, choć nigdy nie powiedział o tym swojej żonie. Ale teraz moje życie zmieniło się na gorsze.
„Jak mogę za tobą nie tęsknić, mój drogi? Jesteś moim jedynym synem i tęsknię za tobą cały czas.” – „Mamo, mam już trzydzieści dziewięć lat.”
Nasze życie zawsze kręciło się wokół naszego syna. Mając go późno w życiu, robiliśmy wszystko, aby obdarzyć go miłością. Dorastając w rozbitej rodzinie, nigdy nie otrzymałam wystarczająco dużo czułości od mojej matki. Dlatego obiecałam sobie, że z Michałem będzie inaczej. Ciężko pracowaliśmy i rezygnowaliśmy z wakacji, aby zapewnić mu dobrobyt. Ale teraz wszystko się zmieniło i wierzę, że to wpływ mojej synowej.
