Intymne spojrzenie na codzienne wyzwania, z jakimi borykają się seniorzy w Polsce, skupiające się na niedawnym przygnębiającym doświadczeniu, które podkreśla ciągłe trudności związane ze starzeniem się w szybko zmieniającym się świecie.
Wiele starszych osób w Polsce zmaga się z samotnością i rozpaczą. Naszym obowiązkiem jest wspierać naszych starzejących się bliskich, tak jak oni kiedyś troszczyli się o nas. Ta historia bada emocjonalne zmagania starszej kobiety, która staje w obliczu strachu przed wysłaniem do domu opieki.
„Tato, dlaczego nie zamieszkasz z nami? W tym dużym domu jest samotnie, a my moglibyśmy być razem. Dzieci byłyby zachwycone, mając dziadka w pobliżu.” Emilia często sugerowała to swojemu ojcu, Jerzemu, który mieszkał sam od czasu, gdy jej matka odeszła. Pomimo osiemdziesięciu lat, Jerzy cenił swoją niezależność i wspomnienia o zmarłej żonie, które wypełniały ich rodzinny dom.
Jako samotny ojciec próbujący pogodzić pracę z wychowaniem córki, stoję przed trudną decyzją. Mój wujek Józek, który był dla mnie jak ojciec, ma 89 lat i mieszka sam w małym miasteczku, gdzie średnia wieku to 80 lat. Nigdy nie poznałem mojego prawdziwego ojca, a wujek Józek zawsze był przy mnie. Teraz jestem rozdarty między moimi obowiązkami a jego dobrem.
Balansowanie między wymaganiami mojego nastoletniego syna a opieką nad starzejącym się dziadkiem to ciągła walka. Jako samotna matka Eryka, staram się zapewnić mu stabilność i wsparcie, jednocześnie opiekując się 89-letnim dziadkiem Józefem, który mieszka samotnie w rozpadającym się domu na obrzeżach miasta. Mój ojciec nigdy nie był częścią mojego życia, a czasami wspomnienia z dzieciństwa powracają, dodając złożoności do naszych rodzinnych relacji.
