Zawsze zastanawiałam się nad rodzicami, którzy nigdy nie pomagają swoim dorosłym dzieciom, a zamiast tego oczekują pomocy od nich. Mój mąż i ja zawsze wspieraliśmy nasze dzieci. Najpierw zapewniliśmy naszemu synowi i córce wyższe wykształcenie. Potem zorganizowaliśmy ich śluby. Nawet po tym, jak założyli własne rodziny, często dostarczaliśmy im jedzenie i wszystko, czego potrzebowali. Ale jak się okazało,
Po prawie dekadzie małżeństwa z Józefem, nasz świat wywrócił się do góry nogami, gdy wyznał, że miał romans z koleżanką z pracy. Z 4-letnim synem, który znalazł się w samym środku tego konfliktu, podjęłam druzgocącą decyzję o pozostawieniu mojego dziecka z jego ojcem, wybór, który spotkał się z krytyką ze wszystkich stron. To moja historia o miłości, zdradzie i trudnej drodze do puszczenia.
W wieku 37 lat, gdy moje najmłodsze dziecko ma zaledwie 9 miesięcy, okazuje się, że jestem w ciąży po raz czwarty. Bezsennoscne noce i łzy stały się moimi stałymi towarzyszami, gdy zmagałam się ze strachem przed utratą pokarmu i naszą niestabilnością finansową. Mój mąż, Antoni, podziela te obawy, dodając do ciężaru niekończących się zmartwień, które zaćmiewają mój umysł.
Jako starsza kobieta, czerpię radość z roli babci dla Hani i Kacpra, moich energicznych 2-letnich wnucząt bliźniaków. Ich nieograniczona energia i ciekawość są dla mnie przyjemnością, jednak opieka nad nimi wymaga ode mnie więcej, niż jestem w stanie dać. Pomimo mojej miłości do nich, musiałam odrzucić częste prośby mojej córki, Sary, o opiekę nad dziećmi. Ta decyzja doprowadziła do niewypowiedzianego napięcia między nami, przy czym Sara daje mi do zrozumienia, że moja decyzja teraz może wpłynąć na jej chęć opieki nade mną w moich późniejszych latach.
