Mój syn i jego żona mieszkają osobno. Mój syn pracuje na pełen etat, podczas gdy jego żona zostaje w domu, aby opiekować się ich dwoma synami, w wieku trzech i pięciu lat. Moja synowa ciągle narzeka, że nie ma na nic czasu. Nawet gotowanie posiłków sprawia jej trudność, bo jest zawsze zajęta dziećmi. Nie wspominając o
Od kilku lat narzekają swojemu synowi, że życie jest dla nich trudne i nie mogą związać końca z końcem. Za każdym razem, gdy idą do sklepu, ich
Oto dlaczego tak się czuję. Jestem żoną Jana od 12 lat. Zawsze mieliśmy dobrą relację. Oboje jesteśmy spokojnymi i zrównoważonymi ludźmi, ale jego matka zawsze była źródłem stresu.
Dom, który moi rodzice kupili dla nas, był katalizatorem naszego rozwodu. Nie chodziło tylko o dom, ale wszystko zaczęło się rozpadać z jego powodu. Szczerze mówiąc, dopiero zaczynam wychodzić z głębokiej depresji; sześć miesięcy temu byłam w bardzo ciemnym miejscu. Ale to nie znaczy, że wróciłam do bycia radosną i optymistyczną osobą, jaką byłam przed ślubem. Oto moja historia.
„Gabriel i ja jesteśmy w szoku! Dlaczego zdecydować się na rozwód po tylu latach razem? Spędzili całe życie u boku siebie, wychowując dzieci i rozpieszczając wnuki, ale teraz podjęła decyzję.”
Ela doskonale rozumie swoją sytuację, ale czuje się bezsilna, by ją zmienić. Jej mąż, Marek, zabiera całą jej wypłatę, skrupulatnie sprawdza każdy wydatek i dba o to, by nie miała ani grosza dla siebie.
Nigdy nie było mowy o matczynej czułości czy odpowiedzialności. Wychowywana najpierw przez dziadków, a potem przez nianię, nawet przedszkole mnie nie ominęło. To opowieść o odległych więzach rodzinnych i niespełnionych potrzebach emocjonalnych.
Kasia zmaga się z poczuciem braku komfortu w domu z powodu ciągłej krytyki dotyczącej jej roli jako żony i matki. Potrzebuje Waszej rady, jak sobie z tym poradzić.
Od siedemnastego roku życia pracowałam i rozwiązywałam wszystkie swoje problemy sama. Całe życie polegałam tylko na sobie i swoich siłach. Ale teraz mój mąż kontroluje wszystko, a ja czuję się uwięziona.
Miałam już 35 lat, a lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę miała dzieci. Mój mąż i ja byliśmy głęboko zaniepokojeni. Potem zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Ale gdy dorastała, sprawy nie potoczyły się tak, jak się spodziewaliśmy.
Te słowa pozostawiają ślad nie tylko na jej życiu, ale także na życiu jej dzieci. Jaka jest ich wina? Czy ktoś myśli o dzieciach w takich sytuacjach?
Czuję się, jakby mieszkała na ulicy i jadła ostatni kawałek chleba. Kiedy mówię jej, że nie może tak robić, odpowiada: „Szczęście kocha ciszę!” Nigdy nie czułem się tak bezradny.
