Mój mąż i ja planujemy kupić dom. Wzięliśmy nawet kredyt hipoteczny i pożyczyliśmy trochę pieniędzy od mojej teściowej. Nie jest złą osobą, ale jest niesamowicie wścibska. Odkąd zmarł jej mąż, czuje jeszcze większą potrzebę opiekowania się kimś, co utrudnia nam dogadywanie się. Ma dość duży i wygodny dom, ale moim zdaniem lepiej mieć mniejsze miejsce.
Uwielbiam moje wnuki i jestem wdzięczna, że są w moim życiu. To wspaniałe dzieci, ale styl wychowawczy mojej synowej jest chaotyczny. Pozwala im robić, co tylko chcą. Kiedy ich odwiedzam, dom jest pełen hałasu i bałaganu. Próbuję wprowadzić pewne granice, ale zawsze mówią, że mama im na to pozwala. A moja synowa natychmiast interweniuje.
Moja dobroduszna mama postanowiła zrezygnować z dziedzictwa, domu, na rzecz swojej starszej siostry. Ciocia Lidia ma trudną sytuację, mieszka w małym dwupokojowym mieszkaniu ze swoim synem, synową i dwójką wnuków. Tymczasem ja mieszkam z teściami, oszczędzam na kredyt hipoteczny i opiekuję się młodszym bratem. Wydaje się, że mojej mamie w ogóle nie zależy na mojej sytuacji. Ciocia Lidia jest starsza od mojej mamy.
Byłam oczarowana nim—przystojny, inteligentny i z doskonałym poczuciem humoru. Wszystko w nim było idealne! Mogłam słuchać go godzinami, jak dzielił się fascynującymi faktami. Ale potem jego matka zaczęła zadawać pytania i wszystko się zmieniło.
Po rozpadzie jej małżeństwa, moja szwagierka nie ma dokąd pójść. Chce zamieszkać z nami, ale już daliśmy jej tyle pomocy, na ile nas stać. Teraz jesteśmy w trudnej sytuacji.
Kasia wyszła za mąż w wieku 22 lat, ale z mężem mieszkała tylko przez sześć lat. Potem, z nieznanych mi powodów, rozwiodła się z nim. To jest historia Kasi i jej matki, pani Kowalskiej, oraz tego, jak ich relacja ewoluowała na przestrzeni lat.
„Mamo, już Cię nie kocham. Chcę mieszkać z tatą.” Te słowa wypowiedział mój sześcioletni syn, zakładając buty i mocno naciągając czapkę na uszy. Zebrał wszystkie swoje zabawki, książki i ubrania. Nawet pożegnał się z naszym psem, mówiąc mu, żeby był grzeczny i nie sprawiał kłopotów. Wtedy zrozumiałam, że mój syn nie żartuje. Rozwiodłam się z jego ojcem ponad trzy lata temu.
Niedawno sama tego doświadczyłam i na początku nie mogłam zrozumieć, co wstąpiło w moją byłą teściową. Może zmieniła zdanie albo szukała jakiegoś rodzaju odkupienia.
Cztery miesiące temu zaprosiłam mojego syna i jego żonę do zamieszkania ze mną, ale sprawiają, że czuję się niekomfortowo. Jestem na emeryturze i naturalnie jestem nocnym markiem, lubię siedzieć do późna.
Bez względu na to, co się dzieje, nigdy nie jest wystarczająco dobrze, narzeka, mówi złośliwe rzeczy i patrzy na mnie w sposób, który sprawia, że czuję się niechciana.
Kiedy pojawił się temat zatrudnienia opiekunki do dzieci, mój mąż był niezwykle entuzjastyczny. Miał konkretne pomysły na temat cech dobrej opiekunki i jak wybrać odpowiednią osobę. Ja byłam zupełnie zagubiona.
Nasza relacja zawsze była inna niż większość relacji ojciec-syn. Urodziłem się, gdy moi rodzice byli w późnych czterdziestkach, a ta różnica wieku miała trwały wpływ na naszą więź. Teraz, gdy próbuję opiekować się moim starzejącym się ojcem, zdaję sobie sprawę, że wyzwania są większe, niż się spodziewałem.
