W tej historii opowiadam o mojej walce z odrzuceniem i samotnością w polskim systemie pieczy zastępczej. Przez lata czułem się niewidzialny, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która odmieniła moje życie. To opowieść o nadziei, strachu i o tym, jak trudno zaufać, gdy serce jest pełne blizn.
Jestem Zuzanna. To opowieść o jednej jesiennej nocy, która na zawsze podzieliła moje życie na „przed” i „po”. W tej historii miłość, strach i poczucie winy splatają się w nieoczekiwany sposób, a odpowiedzi na najważniejsze pytania nie zawsze są oczywiste.
Od dziecka czułam się jak intruz w cudzym domu, choć to była moja rodzina. Moje życie to nieustanne poszukiwanie odpowiedzi, których nikt nie chciał mi udzielić. Czy można zbudować siebie, nie znając własnych korzeni?
Tomek trafił do domu dziecka. Odwiedzaliśmy dom dziecka jako wolontariusze. Kiedy przynieśliśmy zakupy, po raz pierwszy spotkaliśmy tego chłopca. Od razu przykuł naszą uwagę, i tak
Porzucił ich, aby radzili sobie sami, i po prostu zniknął. Niesamowity zwrot losu przywrócił mężczyznę po 25 latach. Ale teraz jego czyny są nie do odkupienia.
Decydując się na wprowadzenie dyscypliny u naszego syna, moja teściowa, Halina, uznała za stosowne przestraszyć go groźbą umieszczenia w domu dziecka. Naturalnie, Antoni był przerażony. Ja, Hanna, jestem żoną Grzegorza od siedmiu lat, a ta dynamika rodzinna dała się nam wszystkim we znaki.
Pracując przez pewien czas w domu dziecka, mogę z pewnością powiedzieć, że jest to trudna praca. Nie jestem pewien, dlaczego zdecydowałem się tam mieszkać, ponieważ łapię się na płaczu za każdym nowym dzieckiem. Ta historia śledzi rozdzierającą serce podróż Juliana, rocznego sieroty, oczami Sawanny, oddanej, ale przytłoczonej opiekunki.
