Mając trzydzieści pięć lat, wciąż zmagam się z niespełnionymi obietnicami mojego ojca. To jakby utknął w pętli, składając wielkie zobowiązania, ale nigdy ich nie realizując. Nie mogę przyzwyczaić się do tego wzorca rozczarowania.
Robi to od dzieciństwa. Było to w pewnym stopniu zrozumiałe, gdy był dzieckiem, ale teraz jest dorosły i nadal się z tego nie wyrosło. Od obwiniania chodnika, gdy się potknął, po oskarżanie krzesła, gdy uderzył się w palec, jego zachowanie tylko się nasiliło.
Problemy z moją córką zaczęły się lata temu. Emocjonalny dystans pojawił się wcześnie, a w wieku 15 lat, Ania przestała dzielić się ze mną swoim życiem.
Kiedy zaczynaliśmy wspólne życie, myślałam, że go kocham. Poznaliśmy się na imprezie u wspólnego znajomego, spotykaliśmy się przez kilka miesięcy, a potem oświadczył mi się. Teraz, po latach, jestem uwięziona w małżeństwie bez miłości, zbyt przerażona, by podjąć decyzję.
Nie potrafią nawet zbudować relacji. Mieszkając pod jednym dachem, nie spieszą się, aby sformalizować swój związek. Są tak odlegli od siebie, że trudno uwierzyć, że dzielą wspólny dom.
Wychowywana przez samotną matkę, która zmagała się z trudnościami finansowymi, ciężko pracowałam w szkole, aby zdobyć stypendium na studia. To historia o tym, jak oczekiwania mojej rodziny i moje własne ambicje doprowadziły do nieprzezwyciężalnej przepaści.
Janina dobrze znała swoją córkę. Wiedziała, jak z nią rozmawiać. Jednak jej wnuczka nie była winna rozstaniu rodziców, a Janina, jako babcia, zmagała się z pamiętaniem o tym.
To nie tak, że zachowuje się irracjonalnie. Po prostu insynuuje, że zależy nam tylko na jej pieniądzach i na niczym innym. Dlatego Mama odmawia komunikacji z nami.
Nie było sensu się kłócić; zawsze miał pokój w domu rodziców i zawsze tam dobrze jadł. Kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że nasze uczucia są poważne, postanowiliśmy zacząć wspólne życie. Ale rzeczy nie poszły zgodnie z planem.
Do trzydziestki mojego syna Piotra, mieszkaliśmy razem tylko we dwoje. Czasami przyprowadzał do domu dziewczyny. Kilka razy wydawało się, że ślub jest na horyzoncie, ale zawsze kończyło się to rozstaniem. Piotr zawsze szukał poważnego i silnego związku. Ale żadna z tych kobiet w to nie wierzyła. Ostatnia dziewczyna otwarcie stwierdziła, że nie zamierza mieszkać z maminsynkiem. Dla mnie
Piszę to, czując się całkowicie zdruzgotana po kolejnej kłótni z moją córką. Nie mogę już tego znieść i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż rozumie, ale wielu naszych przyjaciół mówi: „Czego się spodziewałaś? Jest teraz mężatką i ma swoją rodzinę.” To jej mąż, nasz nielubiany zięć, Szymon, wydaje się wpływać na jej decyzje, jakby ją zahipnotyzował! Nasza córka
Moja matka zaczęła interesować się moim życiem dopiero po rozwodzie. Teraz próbuje nawiązać kontakt, pytając, dlaczego nasze relacje są tak odległe, mimo że to ona się od nas oddaliła.
