Od zawsze byłam dumna z mojego syna, a wobec córki czułam tylko irytację. Dziś, kiedy patrzę na swoje życie, widzę, jak bardzo się pomyliłam. Czy można naprawić błędy, które raniły najbliższych?
Od pierwszych chwil mojego życia czułam się w domu jak cień – niewidzialna, niepotrzebna, zawsze w cieniu brata. Kiedy po latach matka nagle potrzebowała pomocy, a Bartek – jej ukochany syn – umył ręce, cała rodzinna przeszłość wróciła ze zdwojoną siłą. Moja decyzja, by odmówić opieki, była bolesna, ale czy naprawdę miałam wybór?
Od zawsze czułam, że jestem tą drugą. Kiedy moja młodsza siostra wychodziła za mąż, nasz ojczym zasypał ją prezentami, a mnie zostawił z pustymi rękami i sercem pełnym żalu. Czy można wybaczyć rodzinie, która nie widzi twojego bólu?
Od pierwszego telefonu, który rozdarł moją codzienność, wiedziałam, że ta rozmowa zmieni wszystko. Moje życie to nieustanna walka o uwagę, miłość i sprawiedliwość w rodzinie, która nigdy nie była równa. Dziś pytam: czy można wybaczyć, kiedy serce wciąż boli?
Mój brat i ja dorastaliśmy razem, wychowywani przez naszych rodziców w pozornie dobrej rodzinie. Ale z biegiem lat nasze różnice stawały się coraz bardziej widoczne, prowadząc do tragicznego końca.
