„Mamo, chcę odejść. Chcę mieszkać z Tatą.” Tak oświadczył mój sześcioletni Michał, kiedy zdecydowanie zakładał buty i czapkę. Spakował wszystkie swoje zabawki, książki i ubrania. Pożegnawszy się na do widzenia z naszym psem, mówiąc mu, aby nie wpadał w kłopoty, zdałam sobie sprawę, że Michał mówi poważnie. Minęły ponad trzy lata od kiedy rozwiodłam się z jego ojcem.
Stojąc na werandzie domu, który przez dziesięciolecia nazywał swoim, Karol odczuwał drżenie rąk, którego nie mógł uspokoić. Właśnie odbył przygnębiającą rozmowę ze swoją córką, Elą, która nalegała, że nadszedł czas, aby przenieść się do domu opieki z powodu braku miejsca w ich małym domu. Dom miał tylko dwa skromne pokoje – jeden dla Karola, a drugi dla jego córki i jej rodziny.
Najbardziej frustrujące jest to, że Bartek naprawdę nie rozumie, dlaczego go zostawiłam. Uważa, że zapewnił mi i naszej córce wszystko, czego potrzebujemy do wygodnego życia. Jego matka zawsze mówiła, że powinnam być wdzięczna, że pozwolił mi mieszkać w jego domu. Początkowo nie zgadzała się, abyśmy wynajmowali mieszkanie, a nawet sugerowała, że wprowadzimy się do nich.
