Mam 40 lat i nadal mieszkam z moją nadopiekuńczą matką, co uniemożliwia mi stworzenie własnej rodziny i życia towarzyskiego. Zmagam się z poczuciem winy i obowiązku wobec niej, co prowadzi do wewnętrznego konfliktu. Pragnę znaleźć sposób na uwolnienie się od tej sytuacji i odnalezienie własnej drogi.
Każdy ma swoje wyobrażenie o tym, co to znaczy troszczyć się o kogoś. Ale dla mojej mamy troska oznacza robienie wszystkiego za mnie. Od najmłodszych lat byłem tym zmęczony. Próbowała wybierać dla mnie najlepsze zabawki, najciekawsze kreskówki i najlepsze zajęcia pozalekcyjne. Nawet próbowała wybierać mi przyjaciół. Wciąż pamiętam, jak zawstydzony się czułem, gdy pojawiała się na moich zajęciach.
Widoczna czy niewidoczna, ona zna każdy szczegół naszego związku. Bartek, „jej opoka i powiernik”, jak go nazywa, zdaje jej szczegółowe relacje. Nie wiem, jak długo jeszcze to wytrzymam.
