Mój syn zaprzyjaźnił się z chłopcem z naszej okolicy, który jest kilka miesięcy starszy. Mieszkamy w trzypiętrowym bloku. Czasami widuję matkę tego chłopca, naszą sąsiadkę, ale nie nazwałabym jej przyjaciółką. Nasze rozmowy zaczęły się z powodu naszych dzieci. Czasami spotykaliśmy się podczas zabaw, a ona często prosiła o przysługi.
Na początku, mój mąż i ja myśleliśmy, że to nic wielkiego. W końcu życie rzuca nam różne wyzwania. Jeśli mój syn naprawdę ją kochał, byliśmy gotowi go wspierać. Ale sprawy przybrały zły obrót i teraz czuję się jak outsider we własnej rodzinie.
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Są doskonale świadomi naszego marzenia o posiadaniu własnego domu, a mimo to odmawiają wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
Ta sytuacja pozostawiła mnie w konflikcie, ale było to trochę żałosne, że miała jeszcze czas zadzwonić. Moja teściowa nigdy nie była ze mnie zadowolona i zawsze znajdowała coś do skrytykowania.
Zawsze byłam ostrożna z pieniędzmi. Kiedyś Janek zapytał, czy chciałabym być żoną pozostającą w domu, ale nigdy nie mogłam się na to zgodzić. Uważam, że lepiej zarabiać skromną pensję niż zależeć od kogoś innego. Mój mąż myśli tak samo. Czasami w pracy pojawiają się sytuacje wymagające nadgodzin i zawsze się zgadzam.
„Wygląda na to, że jednak nie przyjedzie. Mój mąż i ja już się do tego przyzwyczailiśmy, więc nawet się nie denerwujemy,” wzdycha Linda, która z niecierpliwością czekała na wizytę syna. „Co się stało? Może jego żona nie pozwoliła mu przyjechać? Jeśli dobrze pamiętam, nigdy się z nią nie dogadywałaś.” „Może tak, ale mój syn nigdy nam nic nie mówi…”
W zeszłym miesiącu w końcu powitaliśmy na świecie naszego wnuka. Byliśmy przeszczęśliwi i nie mogliśmy się doczekać dnia, kiedy będziemy mogli go odwiedzić. Ale nie zostaliśmy mile przyjęci. Moja synowa otwarcie okazuje swoje niezadowolenie. Przynieśliśmy prezenty, daliśmy pieniądze, a ona nadal złości się na nasz widok. Jej rodzice zachowują się tak samo. Czuję się zraniona, ponieważ jestem
Wychowywałam mojego syna sama, po tym jak jego ojciec nas opuścił, gdy był jeszcze niemowlęciem. Mieszkaliśmy razem w moim małym dwupokojowym mieszkaniu. Dylan nigdy niczego nie brakowało i zawsze mówił mi, że kiedy dorośnie, zrobi wszystko, aby ułatwić mi życie. Później dobrze się ożenił i pomagał mi finansowo, choć nigdy nie mówił o tym swojej żonie. Moje życie
Mogę nawet wskazać dokładny moment, ponieważ ta data na zawsze utkwiła mi w pamięci. To wtedy naprawdę zrozumiałam prawdziwe postawy zarówno mojej synowej, jak i mojego syna.
Mój najstarszy syn, Jan, był moją dumą i radością. Kiedy się ożenił, zdałam sobie sprawę, że nie dogadam się z moją synową, Zosią, ale postanowiłam nie ingerować w ich życie.
Kiedy ja i Piotr postanowiliśmy się pobrać, moi rodzice mieli swoje zastrzeżenia i próbowali przekonać mnie, żebym najpierw skończyła studia, zanim pomyślę o małżeństwie. Wtedy powiedziałam im, że jestem w ciąży, i natychmiast się zgodzili. Tylko jedna rzecz mnie martwiła: moja przyszła teściowa była przeciwna naszemu małżeństwu. Nie pamiętam, kto powiedział, że samotne matki są bardzo
Poznałam Bronisława w tętniącym życiem mieście Warszawa. Był rodowitym warszawiakiem z własnym mieszkaniem, a nasz związek szybko przeniósł się do jego miejsca. Wkrótce okazało się, że spodziewam się dziecka, ale życie przybrało nieoczekiwany obrót.
