Opieka nad chorym członkiem rodziny to trudne zadanie, zwłaszcza gdy nie jest to ktoś bliski. Przez osiem długich lat poświęcałam się opiece nad matką mojego zięcia, kobietą, którą ledwie znałam. Mimo moich starań, nigdy nie usłyszałam słów wdzięczności, co sprawiło, że czułam się niewidzialna i niedoceniana. Mam na imię Małgorzata.
Po przejściu na emeryturę trzy lata temu, wreszcie miała czas, aby poświęcić się swojej pasji do gotowania. Miała nadzieję, że domowe posiłki zbliżą jej rodzinę, ale jej wysiłki nie zostały docenione.
Obie synowe są jak lustrzane odbicia: ich zainteresowania ograniczają się do zdobienia paznokci, wizyt w salonach piękności i najnowszych trendów mody.
Moi trzej synowie dawno już dorośli i wyprowadzili się, aby założyć własne rodziny. Po rozwodzie jedyną pociechą stał się dla mnie mój ogród. Latem wkładam całe serce w robienie domowych dżemów, ale działania mojej synowej sprawiają, że czuję się niedoceniona.
