Opowiadam historię o tym, jak pomogłam synowi spłacić kredyt na mieszkanie, wierząc, że rodzina powinna się wspierać. Z czasem jednak poczułam się wykluczona i niepotrzebna, gdy Paweł i jego żona zaczęli traktować mnie jak intruza. To opowieść o miłości, rozczarowaniu i pytaniu, czy warto poświęcać wszystko dla najbliższych.
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Są doskonale świadomi naszego marzenia o posiadaniu własnego domu, a mimo to odmawiają wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
Kiedyś potrafili porozmawiać, pogodzić się, a potem znów się kłócić. Wtedy mama i tata nie zwracali na to większej uwagi. Ale teraz, gdy wszyscy są zaangażowani, sytuacja się zmieniła.
Sześć miesięcy temu moja teściowa, Maria, wróciła z długiego pobytu w Kanadzie, gdzie pracowała przez lata. Jej wsparcie finansowe pozwoliło nam kupić dom, czego sami nie bylibyśmy w stanie osiągnąć. Ogólnie Maria jest miła, przyjazna i zawsze gotowa pomóc przy naszych dzieciach. Jednak jest jeden jej nawyk, który doprowadza mnie do szału. Nie wiem już, co robić.
