Od lat mieszkamy z mężem sami, dzieci dawno wyfrunęły z domu. Pewnego dnia zwykła kolacja zamieniła się w burzę emocji i wyrzucanych żali. To opowieść o tym, jak trudno pogodzić się z przemijaniem i jak szukać sensu w codzienności, kiedy wszystko się zmienia.
Zawsze byłam matką na pełen etat, a kiedy dzieci wyfrunęły z domu, poczułam się zagubiona i niepotrzebna. Razem z mężem musieliśmy na nowo nauczyć się być ze sobą i odnaleźć sens w codzienności. To opowieść o bólu rozstania, cichych konfliktach i drodze do odnalezienia radości w jesieni życia.
Gdy moje dzieci realizowały swoje marzenia daleko od domu, zostałam sama, by stawić czoła samotności pustego gniazda. To, co zaczęło się jako spokojne przejście, szybko stało się wyzwaniem, aż do momentu, gdy pojawiła się niespodziewana przyjaźń.
W wieku 68 lat ogarnia mnie głębokie poczucie samotności. Minęło już ponad dziesięć lat od śmierci mojego męża, zostawiając mnie z naszymi dwójką wspaniałych dzieci, Markiem i Nikolą. Teraz, jako dorośli z własnymi życiami, nasze interakcje ograniczyły się do przelotnych wizyt i sporadycznej komunikacji. W tym roku moje urodziny minęły z minimalnym uznaniem z ich strony, co spotęgowało moje uczucie izolacji. Ta narracja bada emocjonalny krajobraz matki, która zmaga się z uświadomieniem sobie, że stała się myślą poboczną w życiu swoich dzieci.
