Moja matka nie pozwala mi żyć własnym życiem. Ciągle do mnie dzwoni, krytykując mnie za to, że nie spędzam z nią całego czasu. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam trójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Mój najmłodszy syn jeszcze nie chodzi do szkoły, a każdy dzień to walka o zrównoważenie moich obowiązków.
Nie mogę jej wytłumaczyć, że przyzwyczaiłam się do życia w samotności i nie mam ochoty ponownie wychodzić za mąż ani nawet zaczynać nowego związku.
Miałam inne priorytety i wartości w życiu. Chciałam podróżować, zobaczyć jak najwięcej krajów i zanurzyć się w różnych kulturach. Oczywiście, planowałam się ożenić, ale
Kiedy przekazałam dom wnuczce, moja córka przestała mnie odwiedzać. Wielu starszych ludzi spotkało się z podobnymi sytuacjami w taki czy inny sposób. Mam 76 lat i dopiero teraz zrozumiałam, że moja córka jest egoistką. Mam dwoje dzieci, syna w wieku 46 lat i córkę w wieku 40 lat.
Najbardziej ironiczne jest to, że ciągle prosi mnie o wsparcie finansowe, bo jej emerytura nie wystarcza. Dlaczego nie prosi mojego brata o pomoc?
Ile ona ma lat? Taka młoda, po co ten pośpiech? I dlaczego od razu dzieci? Czy ktoś mnie słuchał? Nawet Kasia nie.
– Staraliśmy się być surowi. Nie dawaliśmy jej wszystkiego od razu. Ale nie mogę powiedzieć, że ją źle traktowaliśmy; nie miała gorzej niż inni.
W wieku 57 lat myślałam, że w końcu znalazłam swoje szczęśliwe zakończenie z Łukaszem. Mieliśmy piękny dom, solidny związek i nawet trochę oszczędności. Ale z jakiegoś powodu moja córka Natalia nie mogła podzielić się moją radością. Dlaczego tak trudno było znaleźć spokój?
Szczerze mówiąc, moja córka Natalia i ja nigdy nie miałyśmy szczególnie bliskiej relacji. Od dzieciństwa Natalia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obydwu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i musiałam być dla niej zarówno matką, jak i ojcem. Ale teraz wydaje się, że wszystkie moje wysiłki poszły na marne.
Stojąc na stołku, próbuje je umyć, czasem upuszczając i tłukąc je, płacząc. Pocieszam ją, a potem ponownie myję talerze i kubki z powodu jakości pracy mojej asystentki.
