Od zawsze czułam się niewidzialna w cieniu mojej siostry, a dzień jej ślubu tylko pogłębił tę ranę. Mój ojczym, Andrzej, zawsze był bliżej Julki, choć to ja najbardziej potrzebowałam jego uwagi. Dopiero szczera rozmowa w noc wesela pozwoliła mi zrozumieć, jak bardzo pragnęłam być zauważona i kochana.