„Odwiedźmy dziś Babcię Ewę i Dziadka Jana,” zaproponował mały Gabriel, gdy właśnie mieliśmy wyjść z domu. „Dawno ich nie widzieliśmy.” „Pójdziemy do parku,” odpowiedziałem stanowczo. „Nawet nie wiemy, czy są w domu. Dziadek może być w pracy.” Trzyletni Gabriel uwielbiał spędzać czas ze swoim tatą.
Od kiedy byłam małą dziewczynką, marzyłam o posiadaniu dużej rodziny. Opiekowałam się swoimi pluszowymi zabawkami, jakby były moimi własnymi dziećmi, z niecierpliwością oczekując dnia, kiedy zostanę prawdziwą matką. Wyobrażałam sobie życie pełne śmiechu i miłości, bez śladu zmęczenia czy stresu. Moim marzeniem było mieszkać w urokliwym, przytulnym domu z ogrodem, pod czujnym okiem przyjaznego psa. Jednak rzeczywistość uderzyła mocno z rozpadającym się domem i wymagającym dzieckiem, które powoli mnie wyniszczało.
Zawsze byłam dumna z tego, że nie chowam urazy, może poza moją teściową, Jadwigą. Jej zachowanie wobec mnie zawsze było okropne. Spotkałam w życiu wiele nieprzyjemnych osób, ale Jadwiga naprawdę się wyróżnia. Nawet teraz, myśląc o niej, robi mi się niedobrze, mimo że od dawna nie mieliśmy kontaktu. Oto historia.
Pewnego chłodnego poranka znalazłem się w miejskim autobusie, niezwykle pustym jak na obecność dzieci. Nagle, na przystanku, młoda matka, Krystyna, wsiadła z synem, Józefem. Krystyna, będąca w średnim wieku dwudziestych lat, napotkała nieoczekiwane wyzwania i ocenę ze strony pozostałych pasażerów. Ta historia bada złożoności publicznego postrzegania rodzicielstwa.
