Po śmierci ukochanego męża, 60-letnia Małgorzata czuła się zagubiona w echa swojego niegdyś tętniącego życiem domu. Jej córka, Emilia, i zięć, Dawid, zaprosili ją do wspólnego zamieszkania. Ta opowieść zgłębia złożoność i nieprzewidziane wyzwania związane z współzamieszkiwaniem trzech pokoleń, ukazując napięcia w relacjach rodzinnych i słodko-gorzką naturę nowych początków.
„Tato, dlaczego nie zamieszkasz z nami? W tym dużym domu jest samotnie, a my moglibyśmy być razem. Dzieci byłyby zachwycone, mając dziadka w pobliżu.” Emilia często sugerowała to swojemu ojcu, Jerzemu, który mieszkał sam od czasu, gdy jej matka odeszła. Pomimo osiemdziesięciu lat, Jerzy cenił swoją niezależność i wspomnienia o zmarłej żonie, które wypełniały ich rodzinny dom.
Nie mogę twierdzić, że samodzielnie utrzymuję naszą rodzinę – to nie byłoby prawdą. Mój mąż, Filip, jest bardzo wykwalifikowany i dzięki jego pracy nasze dzieci i ja żyjemy całkiem komfortowo. Mamy trzypokojowy dom blisko centrum miasta, samochód, a nawet kawałek ziemi na wsi. Jestem mu wdzięczna, chociaż jego praca oznacza, że rzadko go widujemy.
