Pięć minut, które zmieniły wszystko: O mojej teściowej, herbacie i milczeniu, które boli
— Naprawdę nie masz nawet pięciu minut na rozmowę? — głos mojej teściowej rozbrzmiał w przedpokoju ostrzej niż zwykle. Stała w drzwiach, z kurtką jeszcze na ramionach, a jej spojrzenie przeszywało mnie na wylot. Przez chwilę miałam ochotę odpowiedzieć równie ostro, ale coś mnie powstrzymało. Może to był szacunek do wieku, a może po prostu zmęczenie ciągłym udawaniem, że wszystko jest w porządku.
Od zawsze nasze relacje były… poprawne. Nie mogę powiedzieć, że się nie lubimy. Pani Halina jest dobrą osobą — szczera, miła, hojna. Często przynosiła nam domowe ciasta albo świeże warzywa z ogródka. Czasem nawet miałam wrażenie, że naprawdę mnie akceptuje. Ale jest w niej coś trudnego do zniesienia: pamięta każdą najmniejszą urazę i potrafi ją pielęgnować latami. Zajęło mi trochę czasu, by to zrozumieć. Na początku małżeństwa myślałam, że wystarczy być uprzejmą i wszystko się ułoży.
Tego dnia byłam sama w domu z naszą córką Zosią. Mąż, Tomek, miał wrócić później z pracy. Zosia bawiła się klockami na dywanie, a ja próbowałam ogarnąć kuchnię po obiedzie. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam i zobaczyłam teściową — bez zapowiedzi, z lekkim uśmiechem na ustach.
— Dzień dobry, Kasiu — powiedziała, wchodząc do środka. — Pomyślałam, że zajrzę na chwilę.
— Dzień dobry, pani Halino — odpowiedziałam uprzejmie. — Proszę, wejdźcie.
Zosia podbiegła do babci z okrzykiem radości. Przez chwilę atmosfera była ciepła. Pani Halina usiadła na kanapie i zaczęła opowiadać o nowym sąsiedzie, który podobno parkuje za blisko jej furtki. Słuchałam jednym uchem, bo myślami byłam przy stercie prania czekającej w łazience.
Nie zaproponowałam herbaty. Nie dlatego, że nie chciałam — po prostu byłam zmęczona i rozkojarzona. Poza tym wizyta miała być krótka, a teściowa zawsze powtarzała, że nie lubi przesadnej gościnności.
Po pięciu minutach pani Halina nagle wstała.
— No dobrze, nie będę przeszkadzać — powiedziała chłodno.
— Ależ nie przeszkadza pani… — zaczęłam niepewnie.
— Widać jestem tu zbędna — rzuciła i zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, wyszła trzaskając drzwiami tak mocno, że Zosia aż podskoczyła.
Stałam przez chwilę osłupiała. W głowie miałam mętlik: co się właśnie wydarzyło? Czy zrobiłam coś nie tak? Może powinnam była jednak zaproponować tę herbatę?
Wieczorem Tomek wrócił do domu. Był zmęczony i rozdrażniony po całym dniu pracy. Ledwo zdążył zdjąć buty, już zaczął:
— Mama dzwoniła do mnie zaraz po wyjściu od nas. Powiedziała, że była u nas tylko pięć minut i nawet nie zaproponowałaś jej herbaty! Kasiu, naprawdę tak trudno było zapytać?
Poczułam narastającą złość i bezsilność.
— Tomek, nawet nie zdążyłam się zorientować! Przyszła bez zapowiedzi, była tu dosłownie chwilę… Poza tym zawsze mówiła, że nie chce herbaty!
— Ale to kwestia kultury! — przerwał mi ostro. — To moja mama! Chociaż raz mogłabyś się postarać!
Zosia patrzyła na nas szeroko otwartymi oczami. Wiedziałam, że powinnam się opanować, ale emocje brały górę.
— A może ty mógłbyś czasem stanąć po mojej stronie? — wyrzuciłam z siebie. — Zawsze to ja jestem winna! Może powiesz swojej mamie, żeby najpierw zapytała czy mam czas na gości?
Tomek tylko westchnął i wyszedł do sypialni trzaskając drzwiami niemal równie mocno jak jego matka kilka godzin wcześniej.
Zostałam sama z Zosią i poczuciem winy. Przez całą noc przewracałam się z boku na bok. W głowie odtwarzałam każdą sekundę tej wizyty: jej wejście, rozmowę o sąsiedzie, moment kiedy wstała… Czy naprawdę aż tak ją uraziłam? Czy filiżanka herbaty mogłaby wszystko naprawić?
Następnego dnia zadzwoniłam do teściowej.
— Dzień dobry pani Halino… Chciałam przeprosić za wczoraj. Byłam trochę rozkojarzona i nie zaproponowałam herbaty…
Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza.
— Kasiu — odezwała się w końcu teściowa chłodnym tonem — wiem, że nie jesteśmy rodziną od zawsze. Ale czasem mam wrażenie, że nigdy nie będziemy. Może to moja wina… Może twoja… Ale są rzeczy, których się nie zapomina.
Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Poczułam gulę w gardle i łzy napływające do oczu.
— Chciałabym żebyśmy się lepiej rozumiały — powiedziałam cicho.
— Ja też bym chciała — odpowiedziała równie cicho pani Halina i rozłączyła się bez słowa pożegnania.
Od tamtej pory nasze relacje stały się jeszcze bardziej napięte. Tomek coraz częściej milczał podczas rodzinnych obiadów. Ja starałam się być uprzejma i grzeczna, ale czułam jak narasta we mnie żal i poczucie niesprawiedliwości.
Czasem zastanawiam się: czy naprawdę można nauczyć się rozmawiać o tym co boli? Czy jedna filiżanka herbaty mogłaby zmienić wszystko? A może to tylko pretekst do ukrywania głębszych ran? Co wy o tym myślicie?