„Oburzone córki nazywają 'samolubną’ matkę, która poświęciła młodość, a teraz wybiera życie dla siebie”

Wiktoria zawsze była filarem swojej rodziny. Wyszła za mąż za Bartosza w wieku zaledwie 22 lat i szybko została matką dwóch córek, Eliany i Novy. Jej życie kręciło się wokół recitali baletowych, wywiadówek i później, aplikacji na studia. Bartosz, często zajęty swoją karierą inżyniera, był nieobecny podczas wielu ważnych momentów w życiu dziewcząt, pozostawiając Wiktorię, aby godziła role matki, żony i pracownika administracyjnego na pół etatu.

W miarę jak lata mijały, dziewczyny dorastały i wyprowadzały się, budując własne życie w różnych województwach. Wiktoria, mając teraz 60 lat, znalazła się w cichym, pustym domu, jej dni nie były już dyktowane przez potrzeby rodziny. To właśnie w tej przejściowej fazie otrzymała telefon, który zmienił kierunek jej późniejszych lat.

Jej siostra, Aleksandra, niespodziewanie zmarła, pozostawiając Wiktorię jedyną beneficjentką swojego majątku. Aleksandra była udaną deweloperką nieruchomości w Kalifornii, a jej majątek był znaczący. Nagle Wiktoria znalazła się w posiadaniu finansowej wolności, o której nigdy nie marzyła.

Po długim zastanowieniu Wiktoria zdecydowała, że nadszedł czas, aby żyć dla siebie. Sprzedała rodzinny dom, kupiła małe, nowoczesne mieszkanie w Warszawie i zapisała się na zajęcia malarskie, czego zawsze chciała spróbować, ale nigdy nie miała na to czasu. Podróżowała po Europie, nauczyła się włoskiego i nawet założyła bloga o swoich przygodach i nowo odkrytych artystycznych zainteresowaniach.

Kiedy podzieliła się swoimi planami z Elianą i Novą, spodziewając się ekscytacji i wsparcia, spotkała się z zimnym niedowierzaniem i gniewem. „Jak mogłaś być tak samolubna?” – powiedziała Eliana podczas gorącej rozmowy telefonicznej. „Wychowałyśmy się w przekonaniu, że rodzina jest najważniejsza, a teraz po prostu wszystko porzucasz?”

Nova była równie zdenerwowana, oskarżając matkę o przeżywanie kryzysu wieku średniego i nieodpowiedzialne zachowanie. „A co z tatą? Co z twoimi wnukami?” – argumentowała, jej głos był pełen zdrady.

Wiktoria próbowała wyjaśnić, że przez prawie cztery dekady stawiała innych na pierwszym miejscu i że teraz nadszedł czas, aby zbadać własne pragnienia i pasje. „Kocham was obie i kocham wasze dzieci, ale nie mogę spinać całego swojego istnienia tylko na byciu matką i babcią,” powiedziała.

Rozmowa zakończyła się ostrymi słowami i nierozwiązanymi uczuciami. Bartosz, czując się pominięty przez nowy niezależny styl życia Wiktorii, stał się zdystansowany. Częściej odwiedzał córki i ich rodziny, zostawiając Wiktorię samą ze swoją samotnością i nowymi doświadczeniami.

Miesiące zmieniły się w lata, a rozdźwięk między Wiktorią a jej córkami tylko się pogłębił. Eliana i Nova nie mogły wybaczyć matce tego, co postrzegały jako porzucenie, a Wiktoria, choć spełniona pod wieloma względami, odczuwała ból straty rodziny, którą kiedyś znała.

Jej blog zdobył skromne grono czytelników, a jej obrazy zaczęły się sprzedawać, ale sekcja komentarzy często echoła uczucia jej córek, krytykując ją za wybór życia, które dla innych wydawało się samolubne. Wiktoria, niegdyś spoiwo, które trzymało jej rodzinę razem, teraz wchodziła w złote lata życia z mieszanką wolności i izolacji, zastanawiając się, czy cena jej niezależności była zbyt wysoka.

Siedząc w swoim atelier, z widokiem na tętniące życiem ulice Warszawy, Wiktoria zdawała sobie sprawę, że wybory życiowe są często złożone i bolesne, a szczęście czasami może być sprawą samotną.