Wiara w burzach: Jak odnaleźliśmy siłę, gdy wszystko się zawaliło
— Znowu nie zapłaciłaś za prąd? — głos Marka odbił się echem po kuchni, a ja poczułam, jak żołądek ściska mi się z nerwów. Stałam przy zlewie, myjąc ostatni brudny talerz, i próbowałam nie patrzeć na rachunki leżące na stole. Było ich coraz więcej, a pieniędzy coraz mniej.
— Nie miałam z czego — odpowiedziałam cicho, nie odwracając się. Wiedziałam, że zaraz wybuchnie. Marek od kilku tygodni wracał z pracy coraz bardziej przybity, a ja nie miałam mu nic do zaoferowania poza pustym lodówką i coraz większymi długami.
— To po co kupiłaś ten chleb i mleko? — rzucił z wyrzutem. — Przecież mogłaś poczekać do wypłaty!
— Dzieci muszą coś jeść — odpowiedziałam, a łzy napłynęły mi do oczu. — Nie rozumiesz?
Przez chwilę panowała cisza, przerywana tylko tykaniem zegara. W końcu Marek westchnął ciężko i wyszedł z kuchni, trzaskając drzwiami. Usiadłam na krześle, ukrywając twarz w dłoniach. Byłam zmęczona, zrezygnowana, a jednocześnie wściekła na siebie, na niego, na cały świat.
Jeszcze kilka miesięcy temu żyliśmy normalnie. Marek miał stałą pracę w magazynie, ja dorabiałam sprzątając u sąsiadów. Nie było luksusów, ale starczało na wszystko. Potem przyszła redukcja etatów, Marek został na pół etatu, a mnie przestała dzwonić pani Zosia, bo jej córka wróciła z Anglii i sama zaczęła sprzątać. Z dnia na dzień zostaliśmy z połową dochodów i dwójką dzieci, które nie rozumiały, dlaczego nie mogą już jeść jogurtów na śniadanie.
Najgorsze były wieczory. Kiedy dzieci zasypiały, a ja zostawałam sama z myślami. Przewracałam się z boku na bok, licząc w głowie każdy grosz, próbując wymyślić, jak przetrwać kolejny dzień. Czasem modliłam się, choć nie byłam nigdy szczególnie religijna. Ale wtedy, w tych ciemnych nocach, tylko Bóg wydawał się słuchać.
— Boże, jeśli jesteś, pomóż nam — szeptałam, patrząc w sufit. — Daj mi siłę, bo już nie mam siły walczyć.
Marek zamknął się w sobie. Przestał rozmawiać, coraz częściej wychodził na papierosa przed blok, czasem znikał na godzinę, dwie. Wiedziałam, że się boi, że czuje się bezradny. Ale nie umiałam do niego dotrzeć. Każda rozmowa kończyła się kłótnią. O pieniądze, o dzieci, o przyszłość. O wszystko.
Pewnego dnia wróciłam z osiedlowego sklepu z siatką ziemniaków i chlebem. W lodówce zostało tylko masło i kilka jajek. Dzieci bawiły się w pokoju, a ja usiadłam przy stole i zaczęłam płakać. Nie wiedziałam, co robić. Wtedy zadzwonił telefon. To była moja mama.
— Kasiu, jak się trzymacie? — zapytała cicho.
Nie chciałam jej martwić, ale głos mi się załamał.
— Mamo, nie wiem, co robić. Nie mamy już nic. Marek jest wściekły, dzieci pytają, kiedy pójdziemy do kina, a ja nie mam nawet na bilet autobusowy.
Mama milczała przez chwilę, a potem powiedziała:
— Przyjedźcie do nas na weekend. Zjemy razem obiad, dzieci pobawią się z dziadkiem. Odpoczniesz trochę.
Nie chciałam przyjmować pomocy, ale nie miałam wyboru. Spakowałam dzieci, Marek nie chciał jechać. „Nie będę żebrał u twoich rodziców” — rzucił tylko. Pojechałam sama. Mama ugotowała rosół, tata wyciągnął z piwnicy stare gry planszowe. Przez chwilę poczułam się znowu jak dziecko, bez trosk i zmartwień.
Wieczorem usiadłam z mamą w kuchni. Zaparzyła mi herbatę i powiedziała:
— Kasiu, wiem, że jest wam ciężko. Ale musicie trzymać się razem. Marek też cierpi, tylko nie umie tego okazać. Nie pozwólcie, żeby bieda was rozdzieliła.
Wróciłam do domu z nową siłą. Postanowiłam, że nie dam się rozpaczy. Zaczęłam szukać pracy gdzie tylko się dało. Pisałam ogłoszenia, rozmawiałam z sąsiadkami, pytałam w sklepach. Przez kilka dni nic się nie działo. Marek patrzył na mnie z niedowierzaniem.
— Po co się tak szarpiesz? — zapytał któregoś wieczoru. — I tak nikt cię nie zatrudni.
— Muszę próbować — odpowiedziałam. — Dla dzieci. Dla nas.
W końcu zadzwoniła pani z przedszkola. Potrzebowali pomocy przy sprzątaniu sali po zajęciach. Płacili niewiele, ale to było coś. Zaczęłam pracować popołudniami, Marek musiał odbierać dzieci z przedszkola. Nie był zadowolony, ale nie miał wyjścia.
Z czasem zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw o dzieciach, potem o codziennych sprawach. Powoli wracało zaufanie. Marek znalazł dodatkową pracę przy rozładunku towaru w hurtowni. Byliśmy zmęczeni, ale szczęśliwi, że możemy zapłacić rachunki i kupić dzieciom lody na deser.
Któregoś wieczoru, kiedy dzieci już spały, usiedliśmy razem w kuchni. Marek spojrzał na mnie i powiedział:
— Przepraszam, Kasiu. Byłem dla ciebie niesprawiedliwy. Bałem się, że nie damy rady.
Poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Ujęłam go za rękę.
— Ja też się bałam. Ale jesteśmy razem. I to jest najważniejsze.
Dziś, kiedy patrzę wstecz na tamte tygodnie, wiem, że przetrwaliśmy tylko dzięki wierze. Nie chodzi nawet o wiarę w Boga, choć modlitwa dawała mi siłę. Chodzi o wiarę w siebie, w rodzinę, w to, że razem możemy przetrwać każdą burzę.
Czasem zastanawiam się, ile rodzin wokół nas przeżywa podobne dramaty, tylko nikt o tym nie mówi. Czy naprawdę musimy upaść na samo dno, żeby docenić to, co mamy? Czy można nauczyć się wdzięczności bez bólu i łez? Może właśnie w tych najtrudniejszych chwilach rodzi się prawdziwa siła…