Mój mąż jest jedynakiem, wiedziałam o tym zanim się pobraliśmy. Szczerze mówiąc, bardzo mnie to martwiło, ale trzymałam to dla siebie. Pomyślcie tylko: mam dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, a on ma córkę. Jakie są szanse, że jego matka mnie zaakceptuje? Myliłam się. Jak się okazało,
Całe życie poświęciłam wychowywaniu córki, a teraz pomagam przy wnuku. Ale wydaje się, że zapomnieli, że mogę mieć sprawy osobiste niezwiązane z nimi. Wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Jan był cichym, pracowitym człowiekiem. Pewnego dnia zaproponowano mu szybką pracę – dwutygodniową podróż ciężarówką, aby dostarczyć towary. Do dziś nie wiem, co się stało.
Po tym, jak mama podarowała mi mieszkanie w mieście, postanowiłam zrobić wielki krok. Mama została w naszym małym miasteczku, a ja znalazłam się w fantastycznym dwupokojowym mieszkaniu, które niedawno zostało wyremontowane. Nie było to nic ekstrawaganckiego, ale dla dziewczyny w moim wieku, przeprowadzającej się z małego miasteczka, czułam się jak w raju. Nowe możliwości wydawały się być na horyzoncie.
Nadal nie mogę się uspokoić. Tydzień temu musiałam wyrzucić córkę z mojego mieszkania. Szczerze mówiąc, nie żałuję swoich działań. Sama sobie na to zasłużyła, razem ze swoim chłopakiem. Wróciłam z pracy do domu i zastałam nieproszonych gości. Zawsze cieszyły mnie wizyty mojej córki, ale sześć miesięcy temu wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
„Mama mojego taty nigdy mnie nie uwzględniała, jakbym nie była jej wnuczką,” skarży się Emilia swojej przyjaciółce. „Wyobraź sobie, jak to jest być całkowicie pominiętą.”
Taka jest natura rodzicielskiej miłości. Nawet najbardziej rozczarowująca osoba znajdzie kroplę zrozumienia i współczucia dla swoich błędnych decyzji. Mój syn porzucił swoją żonę i dziecko.
Byli małżeństwem od siedmiu lat, wychowując razem syna. Jak wiele rodzin, okres po narodzinach syna był trudny. Trudno było związać koniec z końcem na jednym dochodzie.
Kiedy nasze dzieci dorosły, myśleliśmy z mężem, że życie stanie się łatwiejsze. Mieliśmy dwoje dzieci do utrzymania i było ciężko. Oboje pracowaliśmy długie godziny za niskie wynagrodzenie, więc musieliśmy oszczędzać na wszystkim. Byłam dumna, że nasze dzieci chodziły do dobrych szkół, tak jak dzieci bogatych rodziców. Poświęciliśmy wszystko, aby miały to, czego potrzebowały, ale teraz traktują nas z brakiem szacunku.
Ostatnio mój jedyny syn, Michał, wyraził swoje frustracje związane z tym, że nie wspieram go finansowo. Jego teściowie, którzy są zamożni, często pomagają jemu i jego żonie. Ale jak ja, emerytowana nauczycielka, mogę się porównywać do bogatych przedsiębiorców? Urodziłam Michała późno, w wieku 42 lat, po latach starań z moim zmarłym mężem.
Staraliśmy się pozostać finansowo niezależni i polegać na własnych siłach, ale matka mojego męża często narzucała swoją pomoc, tylko po to, by później nam o niej przypominać.
Wszystko szło w miarę gładko, biorąc pod uwagę poprzednie lata mojego małżeństwa. Mamy dwoje nastoletnich dzieci. Moja córka postanowiła zamieszkać z ojcem, a syn został ze mną. Przed złożeniem pozwu rozwodowego nie wyobrażałam sobie, jak trudne stanie się życie.
Po latach spędzonych w ciasnym pokoju w akademiku, dwupokojowe mieszkanie w nowym pięciopiętrowym budynku wydawało się pałacem! Mieszkanie wciąż pachniało świeżą farbą, a wszystko lśniło czystością, ale dzieci z sąsiednich starych budynków
