Emilia nie mogła zrozumieć, dlaczego nigdy nie poznała swojego dziadka. Postanowiłam więc powiedzieć jej prawdę. „Twój dziadek nie akceptował moich wyborów i zabronił nam się widywać.”
„Jak mogę za tobą nie tęsknić, mój drogi? Jesteś moim jedynym synem i tęsknię za tobą cały czas.” – „Mamo, mam już trzydzieści dziewięć lat.”
Kiedy Emilia skończyła 25 lat, przeprowadziła się do Warszawy, aby zamieszkać ze swoim chłopakiem. Czekałam do ostatniej możliwej chwili, ale po kilku latach również musiałam przenieść się do miasta. Brak infrastruktury i możliwości zatrudnienia w naszej małej miejscowości nie pozostawił mi wyboru. Gdyby nie to wszystko, przysięgam, że nadal mieszkałabym na wsi i czuła się świetnie. Teraz, Emilia i ja
„Posłuchaj mnie, synu…” szepnęła matka. Każde słowo było walką. Choroba powoli odbierała jej życie. Leżała w łóżku, wychudzona. Dla Michała wydawała się cieniem kobiety, którą kiedyś była. Zawsze była wysoka, silna i uśmiechnięta. Ale teraz… „Synu, proszę, nie zostawiaj Lidii… Potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Ona nie jest jak inni…”
Anna ma troje dzieci, które dawno opuściły rodzinny dom. Jej najstarszy syn mieszka za granicą ze swoją rodziną. Wyprowadził się w bardzo młodym wieku i od tamtej pory nie widział swojej matki. Pozostały tylko zdjęcia, listy i życzenia świąteczne. Anna starannie przechowuje wszystko i często, zwłaszcza zimowymi wieczorami, przegląda je i czyta. „Synu, tak bardzo za tobą tęsknimy…”
Kocham moje wnuki z całego serca i poświęcam im cały swój wolny czas. Niestety, mam poważną „konkurencję” – teściową mojej córki.
– Moja córka zaraz skończy czterdzieści lat! – mówi sześćdziesięciopięcioletnia pani Kowalska. – W tym roku postanowiliśmy zorganizować rodzinne spotkanie. Minęły wieki, odkąd wszyscy się widzieliśmy, nawet nie pamiętam, kiedy to było ostatni raz! Moja córka niedawno przeprowadziła się do nowego domu i jest w trakcie remontu, więc postanowiliśmy zaprosić wszystkich do nas. Mamy dom z czterema sypialniami.
Nasza rodzina zawsze była bardzo zżyta. Udało nam się pokonać wiele wyzwań, które życie rzucało nam pod nogi. Za każdym razem stawialiśmy czoła problemom z godnością i siłą. Ale kiedy tata zmarł po długiej chorobie, nasze szczęście się skończyło. Życie w małym miasteczku nie wyróżnia się niczym szczególnym. Mój brat i ja chodziliśmy do tej samej szkoły. Tata,
Wielu może być zaskoczonych, ale właśnie tak czuła się Linda, oczekując na wizytę swojej wnuczki. Problem nie leżał w samej dziewczynce, ale w jej matce, synowej Lindy.
Po udarze jej stan był daleki od dobrego. Często była w złym humorze, ciągle krytykowała córkę za wszystko, co robiła źle. Mimo to, Emilia trzymała się dzielnie.
Mały Tomek podbiegł z otwartymi ramionami. Ośmioletnia Zosia stała w kącie, przygryzając wargę—Babcia nie przyniosła dla niej nic. Zawsze tak było, ale nigdy się nie skarżyła.
To był zwykły dzień. Wracałem z pracy, gdy nagle usłyszałem, że ktoś woła moje imię. Odwróciłem się, zdezorientowany. Kto mógł mnie wołać? To, co wydarzyło się potem, wywróciło mój świat do góry nogami.
