Jestem Zosia, niewidoma dziewczyna z małej wioski pod Krakowem. Ojciec wydał mnie za mąż za żebraka, by pozbyć się ciężaru, ale to, co wydarzyło się potem, odmieniło nie tylko moje życie, lecz także całą moją rodzinę. Ta opowieść to świadectwo bólu, niesprawiedliwości, ale i nieoczekiwanej siły oraz miłości.
To opowieść o mojej walce z rakiem, czterech operacjach i ostatniej chemioterapii, podczas której mój mąż, Jan, zorganizował niezwykłą niespodziankę. Jego wsparcie i miłość dały mi siłę, by nie poddać się nawet w najtrudniejszych chwilach. Ta historia pokazuje, jak wiele znaczy obecność bliskiej osoby w walce z chorobą.
Wszystko zaczęło się od słów lekarza, które roztrzaskały moje dzieciństwo. Przez lata walczyłem nie tylko z chorobą, ale i z brakiem wiary najbliższych. Dziś, gdy stoję na własnych nogach, pytam: czy można wybaczyć tym, którzy nie wierzyli, że dam radę?
W obliczu finansowych trudności, nasza rodzina znalazła siłę w wierze i modlitwie. Dzięki wsparciu Boga i wzajemnej miłości, udało nam się przezwyciężyć przeciwności losu. Ta historia pokazuje, jak duchowe wsparcie może przynieść nadzieję i rozwiązania w najcięższych momentach życia.
