Jestem na skraju wytrzymałości z powodu matki mojego męża. Zmusiła nas do kupienia jej nowego jednopokojowego domu. Ale po pewnym czasie zmieniła zdanie i teraz musimy się przeprowadzić z naszym małym dzieckiem. Zarówno ja, jak i mój mąż wychowaliśmy się w rodzinach klasy średniej. Nikt w naszych rodzinach nie miał dużo pieniędzy, ale
Rozpieszczając swoje wnuki i spełniając ich kaprysy, dziadkowie często muszą zmierzyć się z konsekwencjami swojej pobłażliwości. W każdym sklepie można znaleźć dziecko wpadające w szał. Wystarczy usłyszeć słowo „kup”.
Podczas niedawnej wizyty, moja synowa ujawniła wiele o sobie. Jej zachowanie i postawa głęboko mnie zaniepokoiły, a jej brak szacunku i uprzejmości mnie zszokował.
Nosiłem używane ubrania, jadłem najtańsze posiłki i nigdy nie jeździłem na wakacje. Moja matka oszczędzała każdy grosz, ale ja zapłaciłem cenę. Teraz nie mogę powstrzymać się od uczucia urazy.
Mój mąż ma ciemne włosy i niebieskie oczy. Ja jestem rudowłosą z zielonymi oczami. Nasz syn urodził się z rudymi włosami jak moje, ale z niebieskimi oczami jak jego ojciec. Kiedy moja teściowa zobaczyła go po raz pierwszy, jej reakcja była niespodziewana i bolesna.
Według Światowej Organizacji Zdrowia, wiek 75-90 lat jest uważany za starość. Jednak nie oznacza to, że każda starsza osoba jest bezradna. Wiele z nich wciąż ma wiele do zaoferowania i zasługuje na szacunek oraz wsparcie ze strony rodziny.
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że na emeryturze będę musiała żebrać. Moje życie wydawało się idealne. Miałam kochającego męża i zawsze znajdowaliśmy wspólny język z naszymi dziećmi. Prawie zawsze. Jak każda rozsądna osoba, myślałam o pieniądzach. Ale nigdy nie bałam się, że ich zabraknie. W końcu oszczędzaliśmy, a kiedy mój mąż jeszcze żył, nawet podróżowaliśmy razem.
Mój mąż jest jedynakiem, wiedziałam o tym zanim się pobraliśmy. Szczerze mówiąc, bardzo mnie to martwiło, ale trzymałam to dla siebie. Pomyślcie tylko: mam dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, a on ma córkę. Jakie są szanse, że jego matka mnie zaakceptuje? Myliłam się. Jak się okazało,
Sytuacja wygląda następująco. Kiedy moja córka urodziła, starałam się jej pomóc: zostawałam z wnuczką, zabierałam ją na spacery, karmiłam ją i robiłam pranie. Starałam się robić wszystko, aby moja córka mogła odpocząć, bo wiem, jak trudno jest opiekować się małym dzieckiem. Ale potem moja pomoc zaczęła być brana za pewnik. Moja córka i jej mąż zaczęli częściej wychodzić, zakładając, że zawsze będę tam, aby zająć się ich dzieckiem.
Minęły trzy lata od śmierci mojego męża. Czuję się niesamowicie samotna. Naprawdę chciałam zbudować bliską relację z moją synową i miałam nadzieję, że będę mogła pomóc.
Całe życie poświęciłam wychowywaniu córki, a teraz pomagam przy wnuku. Ale wydaje się, że zapomnieli, że mogę mieć sprawy osobiste niezwiązane z nimi. Wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Jan był cichym, pracowitym człowiekiem. Pewnego dnia zaproponowano mu szybką pracę – dwutygodniową podróż ciężarówką, aby dostarczyć towary. Do dziś nie wiem, co się stało.
Ich małżeństwo zakończyło się rozwodem po dziesięciu burzliwych latach, co uważam za długi czas dla tak nieszczęśliwego związku. Były mąż mojej córki pozostał trudną obecnością w naszym życiu.
