Matka jest gotowa poświęcić wszystko dla szczęścia swojego jedynego dziecka. Traci sen, gdy jej dziecko dorasta, przedwcześnie siwieje, gdy jej dziecko staje się nastolatkiem, i stara się nie płakać, gdy jej dziecko staje się niezależne. Doskonale to rozumiem, bo jestem jedną z tych kobiet. Ale ostatnio postanowiłam trochę zwolnić i zacząć żyć dla siebie. Zwłaszcza że mój syn, Michał, ma
Jestem rozdarta. Jako samotna matka wychowująca syna, muszę poświęcać mu dużo uwagi i zapewnić szczęśliwe dzieciństwo. Na dodatek mam starszego ojczyma, który ma 86 lat i mieszka w zniszczonym domu na wsi. Średnia wieku mieszkańców tej wioski to około 75 lat. Nie pamiętam mojego biologicznego ojca. Czasami przypominam sobie
Wychowałam swoje dzieci bez żadnej pomocy. Nikt mi nie pomagał, ani fizycznie, ani finansowo. Mój były mąż był nieobecny w życiu mojego syna, i nie chcę wracać do tamtego etapu.
Krzyczałem, że w jej wieku powinna myśleć o emeryturze, a nie o wychowywaniu dziecka. Byłem zawstydzony i nie mogłem zrozumieć, co sobie myślała.
Dylemat wyboru między profesjonalną opieką nad dzieckiem a obowiązkami rodzinnymi. Dlaczego miałabym poświęcać swój spokój ducha dla potrzeb finansowych mojej siostry?
Moja synowa pracuje w Warszawie. Kiedy nasze dzieci wzięły ślub, nie mogła uczestniczyć w ceremonii, ale przesłała hojny prezent. Młoda para rozpoczęła swoje życie w wynajmowanym mieszkaniu. Po przejściu na emeryturę miałam mnóstwo wolnego czasu. Rok po ślubie znalazłam się opiekując się moim wnukiem. Jednak życie przybrało niespodziewany obrót.
Życie często rzuca nam niespodziewane wyzwania, czasem w najmniej oczekiwanych momentach. Przez lata mieszkałem sam w mieście, podczas gdy mój ojciec pozostawał w naszej wiejskiej rodzinnej miejscowości. Wszystko wydawało się w porządku, dopóki nie zmarła moja matka. Mój ojciec nie mógł zostać sam, a ja myślałem, że sprowadzenie go do siebie będzie najlepszym rozwiązaniem. Rzeczywistość okazała się jednak znacznie trudniejsza, niż się spodziewałem.
Moja córka Emilia wyszła za mąż stosunkowo wcześnie jak na dzisiejsze standardy, w wieku 27 lat. Wszyscy byliśmy przeszczęśliwi. Zanim się obejrzeliśmy, była w ciąży i urodziła bliźniaki. Emilia jest moją jedyną córką i jedyną bliską rodziną, jaką mi pozostała. Aby nie być samotną, wzięli mnie do siebie do miasta. Mieszkanie było małe
Mam na imię Linda i mam 60 lat. Mój mąż, Marek, ma 65 lat. Oboje nadal pracujemy, ale od dwóch lat rozważamy przejście na emeryturę. Przez całe życie udało nam się osiągnąć wiele i zaoszczędzić przyzwoitą sumę pieniędzy. Ogólnie rzecz biorąc, nie różnimy się zbytnio od innych: doceniamy to, co mamy, ale oczywiście chcielibyśmy
Myślałam, że miesięczny pobyt u babci będzie świetną letnią przerwą dla mojej córki. Ale po zaledwie trzech dniach otrzymałam telefon z żądaniem, bym ją zabrała. Moi rodzice nie byli zadowoleni.
Pomimo jej żądań o wsparcie finansowe, moja mama odmawia pomocy przy nadchodzącym dziecku. Dlaczego nie prosi mojego brata o nic?
Janina dobrze znała swoją córkę. Wiedziała, jak z nią rozmawiać. Jednak jej wnuczka nie była winna rozstaniu rodziców, a Janina, jako babcia, zmagała się z pamiętaniem o tym.
