W wieku 65 lat czuję się uwięziona w życiu, które nigdy nie było naprawdę moje. Patrząc wstecz, widzę serię wyborów dokonanych dla innych, pozostawiających mnie z głębokim poczuciem pustki.
Życie często odzwierciedla nasze nastawienie do niego. Czy zauważyłeś, jak złe dni potrafią się nawarstwiać? Kiedy skupiamy się na naszych niepowodzeniach, wydaje się, że zapraszamy więcej negatywności do naszego życia. Niektórzy wierzą, że jeśli utrzymasz pozytywny obraz w swoim umyśle, w końcu stanie się on rzeczywistością. Przyjrzyjmy się, jak skupienie się na podnoszących na duchu momentach może czasem zmienić naszą perspektywę, nawet jeśli tylko na chwilę.
Poruszająca opowieść o tym, jak moja wiara została wystawiona na próbę, gdy nie mogłam skontaktować się z moją córką, oraz o nieoczekiwanych wyzwaniach, które pojawiły się, gdy szukałam wsparcia.
Jestem przytłoczona i potrzebuję kogoś, kto mnie wysłucha. Mój partner i ja mamy po 28 lat, i chociaż zbudowaliśmy wspólne życie, zmagam się z odnalezieniem równowagi.
Kiedy Zofia odkryła, że jej mąż, Marek, przegrał ich oszczędności bez jej wiedzy, jej świat stanął na głowie. Ta poruszająca historia bada skutki zdrady Marka i trudne decyzje, przed którymi stanęła Zofia.
Przez ponad dwie dekady słyszałam to samo. Jestem wyczerpana. Dlaczego moja mama nie może odpuścić myśli, że coś jestem winna mojej siostrze?
W dzisiejszej historii niespełnione marzenia i oczekiwania zatruwają życie całej rodziny. Absurdalna sytuacja, ale takie rzeczy się zdarzają. To opowieść o babci i jej wnuku w Polsce.
Wierzę, że matka powinna kochać swoje dzieci jednakowo. Jak matka może faworyzować jedno dziecko i zaniedbywać drugie? Niestety, jest to możliwe. Moja własna córka jest tego doskonałym przykładem. Moja Ania jest dumna i zawsze umawiała się z mężczyznami z zamożnych rodzin. Wybrała męża, który był odnoszącym sukcesy prawnikiem. Teraz obawiam się, że będę musiała wziąć moją wnuczkę pod swoją opiekę.
Jan już wyszedł do pracy. Leżałam w ciepłym łóżku jeszcze przez pół godziny. Potem, z ogromnym wysiłkiem woli, zmusiłam się do wstania. Powoli chodziłam po mieszkaniu Jana.
Robi to od dzieciństwa. Było to w pewnym stopniu zrozumiałe, gdy był dzieckiem, ale teraz jest dorosły i nadal się z tego nie wyrosło. Od obwiniania chodnika, gdy się potknął, po oskarżanie krzesła, gdy uderzył się w palec, jego zachowanie tylko się nasiliło.
Zawsze miałam napięte relacje z Emilią. Ale teraz, podniosła to na zupełnie nowy poziom. Jan i ja poznaliśmy się na studiach. Zaczęliśmy się spotykać, a potem zdaliśmy sobie sprawę
Starała się zachować dobrą minę i ogólnie przedstawiać wszystko w lepszym świetle, ale robiła to raczej kiepsko. Z jej prób „zachowania twarzy” mogliśmy wywnioskować, że sytuacja była daleka od idealnej.
