Przepaść między nami – historia Kingi

– Kamil, powiedz mi chociaż raz prawdę! – krzyknęłam, czując jak głos łamie mi się w gardle. Stał w przedpokoju z walizką, a jego oczy były puste, jakby już dawno mnie opuścił, zanim jeszcze przekroczył próg naszego mieszkania.

– Kinga, nie rób sceny. To nie ma sensu – odpowiedział cicho, nawet na mnie nie patrząc.

Wtedy zrozumiałam, że wszystko się skończyło. Że przepaść między nami jest już nie do przeskoczenia. Jeszcze kilka miesięcy temu planowaliśmy wakacje nad morzem, śmialiśmy się z głupich żartów i snuliśmy marzenia o własnym domu pod Warszawą. Teraz zostałam sama w pustym mieszkaniu, w którym każdy kąt przypominał mi o nim.

Nie potrafiłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Przeczuwałam, że Kamil mnie zdradza – coraz częściej wracał późno z pracy, unikał rozmów, a jego telefon stał się dla mnie zamkniętą księgą. Ale nawet wtedy łudziłam się, że to tylko kryzys, że jeszcze możemy to naprawić. Gdy prawda wyszła na jaw, poczułam się jakby ktoś wyrwał mi serce.

Przez pierwsze tygodnie po jego odejściu żyłam jak w transie. Praca w szkole była jedynym miejscem, gdzie mogłam udawać, że wszystko jest w porządku. Dzieciaki z trzeciej klasy nie miały pojęcia, że ich wychowawczyni codziennie płacze po powrocie do domu. Mama dzwoniła codziennie, próbując mnie pocieszyć: „Kinga, jesteś silna. Dasz sobie radę.” Ale ja nie czułam się silna. Czułam się pusta.

Najgorsze były wieczory. Siadałam na kanapie z kubkiem herbaty i patrzyłam na zdjęcia z naszego ślubu. Uśmiechnięci, zakochani… Jak mogliśmy tak bardzo się pogubić? Czy to moja wina? Czy mogłam coś zrobić inaczej? W głowie kłębiły mi się setki pytań bez odpowiedzi.

Pewnego dnia spotkałam Kamila przypadkiem w sklepie. Był z nią – tą kobietą, dla której mnie zostawił. Uśmiechali się do siebie tak, jak kiedyś my. Poczułam ukłucie zazdrości i gniewu, ale też… ulgę? Może to dobrze, że już nie muszę udawać przed sobą, że wszystko jest w porządku.

Przez długi czas unikałam ludzi. Przyjaciółki próbowały mnie wyciągnąć na kawę, ale ja odmawiałam. Bałam się ich pytań, współczucia i rad typu „czas leczy rany”. Czas nie leczył niczego. Każdy dzień bez Kamila był jak kolejny krok nad przepaścią.

W końcu przyszła jesień. Liście spadały z drzew, a ja poczułam, że muszę coś zmienić. Zaczęłam biegać po parku – najpierw powoli, potem coraz szybciej, jakby ruch mógł wypędzić ze mnie ból. Zaczęłam też pisać pamiętnik. Wylewałam na papier wszystkie swoje żale i lęki. To pomagało.

Pewnego wieczoru zadzwoniła do mnie siostra:
– Kinga, przyjedź do nas na weekend. Dzieciaki za tobą tęsknią.

Nie miałam ochoty na rodzinne spotkania, ale zgodziłam się. W domu Magdy było gwarno i ciepło – jej mąż Andrzej smażył naleśniki dla dzieciaków, a ona opowiadała mi o swoich problemach w pracy.
– Wiesz co? – powiedziała nagle Magda – Zawsze ci zazdrościłam tej twojej siły. Nawet teraz…
– Jakiej siły? Ja ledwo się trzymam.
– Ale się trzymasz. Nie uciekasz od życia.

Te słowa długo we mnie rezonowały. Może rzeczywiście nie jestem taka słaba? Może ta przepaść między mną a Kamilem to nie koniec świata?

Z czasem zaczęłam wracać do ludzi. Spotkałam się z Anią – moją dawną przyjaciółką ze studiów. Rozwiodła się dwa lata temu i wiedziała, przez co przechodzę.
– Najgorsze minie – powiedziała mi przy kawie – Ale musisz sobie pozwolić na smutek. I na złość też.

Zaczęłam więc pozwalać sobie na wszystko: na płacz, na krzyk w poduszkę, na śmiech przez łzy. Przestałam udawać przed sobą i innymi.

Któregoś dnia dostałam wiadomość od Kamila: „Możemy się spotkać? Chciałbym porozmawiać.” Serce zabiło mi szybciej – przez chwilę miałam nadzieję, że może chce wrócić… Ale potem przyszła złość: po co teraz? Po co rozdrapywać rany?

Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko naszego dawnego mieszkania. Kamil wyglądał na zmęczonego i starszego niż go zapamiętałam.
– Przepraszam cię za wszystko – powiedział cicho – Spieprzyłem to.
– Tak – odpowiedziałam spokojnie – Spieprzyłeś.

Nie płakałam. Nie błagałam go o powrót. Po raz pierwszy poczułam spokój.

Po tej rozmowie coś we mnie pękło – ale tym razem nie był to ból, tylko ulga. Przestałam czekać na cudowne rozwiązanie. Zrozumiałam, że muszę zacząć żyć dla siebie.

Zaczęłam chodzić na zajęcia jogi, zapisałam się na kurs fotografii i pojechałam sama nad morze – tam, gdzie kiedyś planowaliśmy wspólne wakacje. Stałam na brzegu Bałtyku i patrzyłam na fale rozbijające się o brzeg. Poczułam wolność i… wdzięczność za to wszystko, co przeżyłam.

Dziś wiem, że przepaść między mną a Kamilem była tylko początkiem nowej drogi. Nadal boję się zaufać komuś na nowo, ale już nie boję się być sama ze sobą.

Czasem zastanawiam się: czy można naprawdę wybaczyć zdradę? Czy da się odbudować siebie po takim upadku? Może każdy musi przejść przez swoją przepaść… żeby odnaleźć własną siłę?