„Nie pozwolę wam wprowadzić się do mojego mieszkania, bo nigdy się was nie pozbędę!” Powiedziała moja teściowa
Kiedy ja i moja żona, Karolina, wzięliśmy ślub, byliśmy pełni marzeń i aspiracji. Wyobrażaliśmy sobie rozpoczęcie wspólnego życia w przytulnym miejscu, które moglibyśmy nazwać własnym. Jednak rzeczywistość uderzyła nas mocno, gdy zaczęliśmy szukać mieszkań. Ceny były bardzo wysokie, a nasze skromne dochody ledwo wystarczały na pokrycie czynszu za przyzwoite miejsce, nie mówiąc już o oszczędzaniu na przyszły dom. Wtedy Patrycja, moja teściowa, jasno określiła swoje stanowisko.
Patrycja posiada dwa mieszkania w tętniącej życiem części miasta. W jednym mieszka, a drugie, urocze mieszkanie z dwiema sypialniami, stoi puste. Zawsze nazywała je swoim „planem emerytalnym”, zamierzając wynająć je, gdy w końcu odejdzie z pracy. Pomysł wydawał się nam dziwny; dlaczego trzymać je puste, skoro mogłoby teraz przynosić dochód? Ale Patrycja była nieugięta, a jej powody pozostały tylko jej własne.
Pewnego wieczoru, podczas kolacji u Patrycji, temat naszych poszukiwań mieszkania pojawił się. Frustracja musiała być widoczna w naszych głosach, bo Patrycja w końcu z westchnieniem zabrała głos na temat, który wisiał w powietrzu. „Wiem, co myślicie,” zaczęła, przesuwając wzrok między Karoliną a mną. „Ale nie pozwolę wam wprowadzić się do mojego mieszkania. Jak już się wprowadzicie, nigdy się was nie pozbędę!”
Jej słowa zabolały, a nad stołem zapadła niezręczna cisza. Karolina próbowała to obrócić w żart, sugerując, że jej matka żartuje, ale surowy wyraz twarzy Patrycji mówił co innego. Reszta wieczoru minęła w zamazie napiętej rozmowy i wymuszonych uśmiechów.
Kontynuowaliśmy nasze poszukiwania, ale odrzucenie przez Patrycję ciążyło nam jak ciemna chmura. To już nie była tylko kwestia mieszkania; czuliśmy to jak brak zaufania czy wiary w nas. Karolina i ja zaczęliśmy się częściej kłócić, stres naszej sytuacji mieszkaniowej dawał się we znaki. Rozważaliśmy nawet przeprowadzkę do innego miasta dla nowego startu, ale zdaliśmy sobie sprawę, że nie stać nas na koszty relokacji.
Miesiące mijały, a nasze relacje z Patrycją stawały się coraz bardziej napięte. Rzadziej ją odwiedzaliśmy, a kiedy już to robiliśmy, rozmowy były powierzchowne, unikając jakiejkolwiek wzmianki o mieszkaniu czy naszej sytuacji mieszkaniowej. Jakby niewidzialna ściana została wybudowana między nami.
Ostatecznie Karolina i ja znaleźliśmy małe, zbyt drogie mieszkanie na obrzeżach miasta. Było dalekie od ideału, ale było nasze. Wprowadziliśmy się, niosąc nasze marzenia i ciche nadzieje, że z czasem relacje z Patrycją mogą się poprawić.
Ale nigdy się nie poprawiły. Patrycja przeszła na emeryturę i wynajęła mieszkanie obcym, dokładnie tak, jak planowała. Dochód z wynajmu pozwolił jej podróżować, co zawsze chciała robić. Tymczasem Karolina i ja zmagaliśmy się, aby wiązać koniec z końcem, nasze relacje z Patrycją nigdy w pełni nie odbudowały się po bólu, który jej decyzja spowodowała.
Ostatecznie puste mieszkanie nie było tylko straconą szansą na dom; było symbolem dystansu, który wytworzył się między nami a Patrycją. Dystans, który, podobnie jak mieszkanie, pozostał pusty i niewykorzystany, świadectwem tego, co mogło być, ale nigdy nie było.