„Nieobecność Naszej Córki: Wpływ Jej Męża i Nasze Napięte Relacje”

Karolina siedziała na werandzie, a delikatny powiew wiatru niewiele poprawiał jej nastrój. Od tygodni z niecierpliwością czekała na wizytę córki Ewy, ale znów wydawało się, że nadzieje zostały rozwiane. „Wygląda na to, że znów nas nie odwiedzi,” westchnęła, zwracając się do męża, Tomasza, który siedział obok niej z rezygnacją na twarzy.

Tomasz skinął głową, wpatrując się w horyzont. „Przyzwyczailiśmy się do rozczarowania, prawda?” odpowiedział, próbując ukryć własny smutek słabym uśmiechem.

Karolina pokręciła głową, a frustracja zaczęła narastać. „Co się stało tym razem? Czy to decyzja jej męża? Pamiętam, że nigdy się z nim nie dogadywaliśmy.”

„Może,” zastanawiał się Tomasz, „ale Ewa już niewiele nam mówi. To tak, jakby między nami była ściana.”

Para siedziała w ciszy przez chwilę, każde pogrążone we własnych myślach. Karolina wspominała czasy, gdy Ewa często ich odwiedzała, a jej śmiech wypełniał dom ciepłem i radością. Ale odkąd wyszła za Marka, wszystko się zmieniło. Marek był odnoszącym sukcesy biznesmenem, zawsze zajętym i wydawał się niezainteresowany spotkaniami rodzinnymi. Karolina próbowała nawiązać z nim kontakt, ale ich rozmowy zawsze były sztywne i niezręczne.

„Po prostu tego nie rozumiem,” powiedziała w końcu Karolina, przerywając ciszę. „Kiedyś byłyśmy tak blisko. Teraz czuję, że oddala się od nas.”

Tomasz położył pocieszająco rękę na jej ramieniu. „Może to tylko faza. Ludzie zmieniają się po ślubie. Mają nowe priorytety.”

„Ale czy to oznacza, że musimy zostać w tyle?” zapytała Karolina z nutą smutku w głosie.

Telefon zadzwonił w domu, przerywając ich rozmowę. Karolina wstała, by go odebrać, mając nadzieję, że to Ewa dzwoni z informacją, że jednak jest w drodze.

„Halo?” powiedziała Karolina, starając się utrzymać równy ton głosu.

„Cześć Mamo,” głos Ewy zabrzmiał w słuchawce, brzmiąc odlegle i rozproszony.

„Ewa! Właśnie o Tobie rozmawialiśmy,” powiedziała Karolina, próbując dodać sobie otuchy.

„Przepraszam Mamo,” zaczęła Ewa niepewnie. „Nie mogę przyjechać w ten weekend. Marek ma zobowiązania zawodowe i naprawdę chce, żebym była z nim.”

Serce Karoliny zamarło. „Rozumiem,” odpowiedziała, starając się ukryć rozczarowanie. „Naprawdę czekaliśmy na Twoją wizytę.”

„Wiem i przepraszam,” powiedziała ponownie Ewa. „To tylko… teraz wszystko jest skomplikowane.”

Karolina chciała zapytać, co jest tak skomplikowane, ale powstrzymała się. Nie chciała jeszcze bardziej oddalać Ewy.

„Dobrze kochanie,” powiedziała Karolina łagodnie. „Wiedz tylko, że tęsknimy za Tobą.”

„Ja też tęsknię,” odpowiedziała Ewa, choć jej słowa brzmiały pusto.

Po odłożeniu słuchawki Karolina wróciła na werandę, gdzie Tomasz czekał z wyrazem oczekiwania.

„Nie przyjedzie,” powiedziała krótko Karolina.

Tomasz skinął głową, jego wyraz twarzy był nieczytelny. „Może następnym razem.”

Ale oboje wiedzieli, że „następny raz” staje się coraz rzadszym wydarzeniem.

Kiedy słońce zaczęło zachodzić, rzucając długie cienie na podwórko, Karolina i Tomasz znów siedzieli razem w ciszy. Dystans między nimi a ich córką wydawał się nie do pokonania, przepaść, która z każdym dniem tylko się powiększała.