Jest znów w ciąży i nie chce powiedzieć mężowi. Miesiąc temu, gdy wieczorem oglądaliśmy telewizję, ktoś nagle zapukał do drzwi! – wspomina sześćdziesięcioletnia pani Kowalska. – Kiedy otworzyliśmy, zobaczyliśmy Anię z dzieckiem i walizką. Zapytałam, kochanie, czemu nie zadzwoniłaś? Przyjechalibyśmy po ciebie! A ona powiedziała: „Mamo, rozwodzę się. Michał ma inną kobietę.”
Dwójka rodzeństwa mojego męża mieszka z ich ojcem, ale spośród trójki tylko mój mąż naprawdę go wspiera. Kiedyś odziedziczyłam dom po ciotce, ale sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem.
To spotkanie miało być początkiem wszystkiego. Jakub oświadczył mi się, a my planowaliśmy od razu przejść do ślubu. Spotkaliśmy się w lokalnej restauracji, aby poinformować obie rodziny o naszej decyzji. Nie wiedzieliśmy jednak, że to doprowadzi do nieoczekiwanych wydarzeń.
Nie potrafią nawet zbudować relacji. Mieszkając pod jednym dachem, nie spieszą się, aby sformalizować swój związek. Są tak odlegli od siebie, że trudno uwierzyć, że dzielą wspólny dom.
Czułam się niesamowicie nieswojo, słysząc to zaraz po tym, jak powiedziałam teściowej, że jestem w ciąży. To był ostatni gwóźdź do trumny – koniec utrzymywania jakiegokolwiek kontaktu z nią. Mój mąż był wcześniej żonaty i ma dziecko z pierwszego małżeństwa. Po rozwodzie zostawił wszystko swojej byłej żonie i wrócił do matki z jedną walizką. Później wynajął mieszkanie i zaczął
„Jak każda kobieta, zawsze marzyłam o szczęśliwej i silnej rodzinie. Jestem w małżeństwie od 10 lat i przez te lata perfekcyjnie pełniłam rolę żony – zawsze wspierając męża, który przynosił do domu pieniądze,” mówi Jessica. „Robiłam wszystko, co mogłam, aby poprawić nasze życie na wszelkie możliwe sposoby. Chciałam, aby nasz dom był przyjemny, piękny i przytulny. Ale…”
Trudno teraz nie zagubić się w starych zdjęciach. Oto wycieczka do Tatr, oto przyjęcie urodzinowe mojej mamy, a oto mój mąż na ślubie swojego brata.
– W zeszłym tygodniu mój syn obchodził trzecie urodziny. Mój były mąż nawet nie pamiętał, w przeciwieństwie do jego matki. Powiedziałam jej, że może przyjść, co w tym złego? Przyniosła pieniądze, zabawkę i trochę słodyczy jako prezenty. Poszliśmy na spacer do parku, a potem wróciliśmy do domu. I wtedy wszystko się posypało! – lamentowała 32-letnia Justyna. – Co się stało? –
To nie tylko kwestia niekończących się obowiązków domowych czy zadań, które nie przynoszą radości. Chodzi także o brak wdzięczności, zachęty i uznania. Mąż Anny nigdy jej nie podziękował.
Nie lubię przebywać w towarzystwie małych dzieci i nie zamierzam opiekować się moimi wnukami. Teraz, gdy w końcu jestem na emeryturze, chcę żyć dla siebie i nie spędzać wolnego czasu na opiece nad cudzymi dziećmi.
Stojąc na stołku, próbuje myć naczynia, czasem je upuszczając i tłukąc, płacząc. Pocieszam ją, a potem ponownie myję talerze i kubki z powodu jakości pracy mojego małego pomocnika.
„Nigdy nie dostałam jasnego wyjaśnienia,” mówi sfrustrowana Maria. „Tylko jakieś bzdury o przeczuciu i jak powinniśmy mu zaufać. Nigdy nie spodziewałam się, że sprawy potoczą się w ten sposób.”
