67-letnia kobieta szuka porady, jak poradzić sobie z odmową dzieci, które nie chcą, aby zamieszkała z nimi. Niepewna jest swojej przyszłości mieszkaniowej.
„Wszystko w porządku?” zapytała moja przyjaciółka Wioletta. „Jestem zawalony obowiązkami domowymi, nie mogę znaleźć czasu na nic innego. Muszę wszystko uporządkować, ale…”
Po śmierci mojego ojca, Franciszka, przeprowadziłam się z mamą, Anną, do jego starego domu. W tamtym czasie kończyłam studia, a Anna, która nigdy nie pracowała, miała trudności z adaptacją. Nasze wspólne mieszkanie prowadziło do ciągłych konfliktów, szczególnie w kwestii wspólnych przestrzeni, takich jak kuchnia.
Po rozważeniu różnych opcji zdecydowaliśmy się przeprowadzić z zatłoczonego życia miejskiego do spokojnego nadmorskiego miasteczka Hel w Polsce. Początkowo wszystko wydawało się idealne, gdy osiedliliśmy się w naszym nowym domu nad morzem. Jednak ciągłe wtrącanie się krewnych szybko zamieniło nasze marzenie w trudne wyzwanie.
Po 30 latach pracy w branży restauracyjnej, od kelnerki do menedżerki, wiek zmusił mnie do przejścia na emeryturę. Teraz moja odmowa opieki nad wnukami spowodowała rozdźwięk między mną a moją córką.
Elżbieta dojeżdżała do pracy i mieszkała w akademiku, podczas gdy Damian mieszkał z rodzicami. Elżbieta była introwertyczką i małomówną, natomiast Damian był duszą towarzystwa i lubiany przez wszystkich.
Kobieta szuka porady po otrzymaniu listu od swojej matki, która domaga się wsparcia finansowego, pomimo napiętych i emocjonalnie obraźliwych relacji w czasie jej dzieciństwa.
Jest okrutną, bezduszną babcią i może sobie poradzić sama ze swoimi problemami, jeśli jest zdolna wyrzucić swojego rocznego wnuka na ulicę wraz z jego ojcem.
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że jej ojciec potajemnie ją wspierał, nie informując mnie o tym. Mam też drugą córkę.
Zdałam sobie sprawę, że mogłam być trudną teściową. To chyba cecha naszej rodziny, ale to żadne usprawiedliwienie. Wychowałam dwójkę dzieci, Michała i Grację, sama po śmierci ich ojca. Mieszkaliśmy w małym miasteczku, radząc sobie bez większej pomocy. Na szczęście w tym czasie Michał, który był starszy od Gracji, miał już 14 lat i mógł pomagać w domu.
Natalia i Edward mają uroczy ogród za domem, gdzie uprawiają własne warzywa, hołdując naturalnemu, samowystarczalnemu stylowi życia. Jednak z biegiem lat, utrzymanie ogrodu staje się coraz trudniejsze z powodu pogarszającego się zdrowia.
Po odziedziczeniu domu babci od matki, Piotr i Natalia znajdują się pod jej ciągłą kontrolą. Jeśli coś jej się nie podoba, grozi im eksmisją, zarzucając niewdzięczność. Rodzeństwo zmienia zamki, przygotowując się na nieuniknioną konfrontację.
