Dlaczego zgodziłam się zaopiekować wnukiem: dzień, który zmienił moje spojrzenie na rodzinę

— Mamo, nie wiem już, co robić! — usłyszałam przez telefon głos mojej córki, Magdy. Była siódma rano, a ja jeszcze nie zdążyłam nawet zalać kawy. — Kuba znowu ma gorączkę, a ja muszę być w pracy. Proszę cię, pomóż mi dzisiaj.

Zanim zdążyłam pomyśleć o własnych planach na ten dzień — o książce, którą chciałam dokończyć, o ciszy i świętym spokoju — już słyszałam siebie mówiącą: — Przywieź go do mnie.

Godzinę później Kuba stał w moim przedpokoju, z rozpalonymi policzkami i rozczochraną czupryną. Magda rzuciła mi szybkie „dziękuję” i wybiegła z mieszkania, zostawiając mnie samą z czteroletnim wnukiem, który natychmiast zaczął płakać.

— Babciu, gdzie mama? — krzyczał, wyciągając rączki w stronę drzwi.

Przyklękłam przy nim i przytuliłam go mocno. — Mama musi iść do pracy, kochanie. Ale babcia jest tutaj. Zrobimy razem kakao?

Nie odpowiedział. Zamiast tego rzucił się na podłogę i zaczął tupać nogami. Przez chwilę miałam ochotę zrobić to samo. Przypomniałam sobie jednak, jak Magda była mała i też potrafiła urządzać takie sceny. Wtedy byłam młoda i wydawało mi się, że wszystko wiem najlepiej. Teraz byłam starsza, zmęczona i bardziej niepewna siebie niż kiedykolwiek.

W kuchni Kuba uspokoił się trochę przy widoku swojego misia i kubka z ulubionym napojem. Usiadłam naprzeciwko niego i patrzyłam, jak powoli popija kakao. Wtedy zadzwoniła moja starsza wnuczka, Zosia.

— Babciu, musisz mnie dziś podwieźć na uczelnię. Mam ważny egzamin i nie zdążę autobusem! — Jej głos był pełen paniki.

— Zosiu, mam dziś Kubusia. Twoja mama nie mogła go zabrać do przedszkola.

— Ale babciu! To dla mnie bardzo ważne! — Zosia podniosła głos.

Poczułam narastającą frustrację. Zawsze byłam tą, która wszystko ogarnia. Tą, do której wszyscy dzwonią w kryzysie. Ale czy ktoś pyta mnie, czy mam siłę?

Zgodziłam się oczywiście. W końcu Zosia to moja wnuczka. Przez kolejne godziny próbowałam pogodzić opiekę nad rozkapryszonym czterolatkiem z logistyką dnia: śniadanie dla Kuby, szybkie pakowanie torby Zosi, szukanie jej zgubionego indeksu (który leżał pod kanapą), a potem jazda przez zakorkowane miasto.

W samochodzie Kuba płakał niemal bez przerwy. Zosia przewracała oczami i szeptała pod nosem: „Czemu zawsze wszystko musi być takie trudne?”.

Gdy wróciłyśmy do domu, byłam już wykończona. Kuba zasnął na moich kolanach, a ja patrzyłam na jego spokojną buzię i czułam łzy pod powiekami. Przypomniały mi się czasy, gdy Magda była mała i też spała wtulona we mnie. Wtedy wydawało mi się, że wszystko jest proste: dom, dzieci, praca. Teraz każdy dzień to walka o chwilę spokoju.

Po południu zadzwoniła Magda.

— Mamo, jak sobie radzisz?

— Jakoś daję radę — odpowiedziałam cicho.

— Wiem, że ci ciężko. Ale nie mam nikogo innego…

W jej głosie usłyszałam łzy. Poczułam ukłucie winy — czy naprawdę jestem już tylko „ostatnią deską ratunku”? Czy ktoś jeszcze widzi we mnie kobietę z marzeniami?

Wieczorem Zosia wróciła do domu w świetnym humorze.

— Babciu! Zdałam egzamin! Dzięki tobie!

Uśmiechnęłam się słabo. Kuba bawił się klockami na dywanie. Patrzyłam na nich oboje i nagle dotarło do mnie coś ważnego: jestem potrzebna. Może nie zawsze doceniana, może czasem wykorzystywana… ale potrzebna.

Przysiadłam obok Kuby i zaczęliśmy razem budować wieżę z klocków. Po chwili dołączyła Zosia. Śmialiśmy się razem, a ja poczułam ciepło w sercu — takie samo jak wtedy, gdy byłam młodą mamą.

Nocą długo nie mogłam zasnąć. Myślałam o tym dniu: o zmęczeniu, frustracji, ale też o radości z bycia częścią tej rodziny. Czy naprawdę potrafimy docenić tych, którzy są zawsze obok? Czy umiemy powiedzieć „dziękuję”, zanim będzie za późno?

Może właśnie w takich dniach uczymy się najwięcej o sobie i o innych? Może to jest prawdziwa siła rodziny?