„Brat odmówił opieki nad chorą matką i planował sprzedać jej dom”: Od tego czasu ani mama, ani ja nie chcieliśmy mieć z nim nic wspólnego
Dorastając, zawsze podziwiałam mojego brata Jakuba. Był starszym, rzekomo mądrzejszym rodzeństwem, od którego spodziewałam się, że będzie dla mnie przykładem. Jednak, gdy wkroczyliśmy w dorosłość, nasze drogi dramatycznie się rozeszły, i to nie w sposób, którego oczekiwałam.
Ja, Natalia, po ukończeniu szkoły średniej, byłam pełna zapału do osiągnięcia niezależności. Przeprowadziłam się do Krakowa, aby studiować psychologię na uniwersytecie. Moim celem było zrozumienie zachowań ludzkich, być może podświadomie próbując zrozumieć dynamikę własnej rodziny. Tymczasem Jakub, nie mając wyraźnych ambicji, został w naszym małym rodzinnym mieście, żyjąc z naszymi rodzicami bez konkretnego planu.
Nasza matka, Hanna, była klejem, który trzymał naszą rodzinę razem. Łagodna i dobra dusza, zawsze była obecna dla nas obojga, bez względu na okoliczności. Jednak, jak to los chciał, tuż przed rozpoczęciem mojego ostatniego roku studiów, zdiagnozowano u niej stwardnienie rozsiane. Choroba postępowała szybko i wkrótce potrzebowała stałej opieki.
Pomimo fizycznej odległości, starałam się ją wspierać. Organizowałam swoje zajęcia tak, aby móc spędzać długie weekendy w domu, czytając jej i pomagając w domowych obowiązkach. Jakub natomiast uważał sytuację za niedogodność. Narzekał na ciężar opieki, mimo że mieszkał pod tym samym dachem i niewiele przyczyniał się do wydatków domowych.
Prawdziwy szok nastąpił, gdy odkryłam, że Jakub omawiał plany sprzedaży naszego rodzinnego domu. Uważał, że pieniądze można by lepiej wykorzystać na wsparcie jego stylu życia i spłatę długów, niż na zabezpieczenie opieki, której potrzebowała nasza matka. Gdy go skonfrontowałam, rozmowa stała się burzliwa. Jakub oskarżył mnie o porzucenie rodziny przez przeprowadzkę i twierdził, że zasługuje na rekompensatę za życie z rodzicami i radzenie sobie z chorobą mamy.
Czując się zdradzona, sama zorganizowałam profesjonalną opiekę dla mamy i rozpoczęłam proces prawny, aby upewnić się, że dom będzie chroniony przed impulsywnością Jakuba. Napięcie sytuacji było wyczuwalne. Rzadko rozmawialiśmy, poza krótkimi SMS-ami i napiętymi rozmowami telefonicznymi, głównie kłócąc się o opiekę nad mamą i dom.
Miesiące zmieniły się w rok, a stan mamy pogorszył się. Ukończyłam studia i przeprowadziłam się z powrotem, aby być bliżej niej. Jakub, czując się osaczony moimi działaniami na rzecz ochrony majątku, stał się zdystansowany. Rzadziej odwiedzał, a jego wizyty charakteryzowały się milczeniem i unikaniem.
Pewnego chłodnego wieczoru w listopadzie, sąsiad zadzwonił do mnie, informując, że Jakub jest w domu, pakując do swojego samochodu cenne przedmioty mamy. Gdy dotarłam na miejsce, był już nieobecny, a wraz z nim zniknęło kilka rodzinnych pamiątek. Tej nocy mama zmarła, być może bardziej z złamanego serca niż z powodu choroby.
Od tego czasu ani mama, ani ja nie chcieliśmy mieć z nim nic wspólnego. Zdrada była zbyt głęboka, a strata zbyt dotkliwa. Jakub nie pojawił się na pogrzebie. Dokonał swojego wyboru, tak jak ja. W końcu wszystkie wspomnienia braterskiej miłości zostały przyćmione przez cienie chciwości i samolubstwa.