Moja córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała u niej na tydzień i zajęła się wnukiem, podczas gdy ona przygotowuje się do egzaminów. Myślałam, że to zwykła przysługa, ale szybko okazało się, że za jej prośbą kryje się coś znacznie poważniejszego. Ten tydzień przewrócił mój świat do góry nogami i zmusił mnie do zastanowienia się nad granicami rodzicielskiej miłości i poświęcenia.
Pewnej grudniowej nocy córka zadzwoniła do mnie z płaczem, prosząc o pomoc przy swoim synku. Przez lata to ja byłam dla niego matką, gdy ona goniła za karierą, ale gdy wróciła, oskarżyła mnie, że odebrałam jej dziecko. Teraz stoimy naprzeciwko siebie, poranione i zagubione, a ja wciąż pytam siebie, gdzie popełniłam błąd.
Nigdy nie zapomnę tej grudniowej nocy, gdy córka błagała mnie o pomoc. Przez lata wychowywałam Antosia jak własnego syna, a potem usłyszałam, że odebrałam jej dziecko. Czy można być dobrą matką i babcią jednocześnie, nie tracąc siebie?
Od lat wspieram mojego najstarszego wnuka, wysyłając mu pieniądze na studia. Jego młodsze siostry zawsze dzwonią z podziękowaniami, a on – nie odzywa się wcale. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd i czy jeszcze mogę naprawić naszą relację.
