Jestem matką siedmioletniego Jasia, który pewnego dnia postawił mnie przed wyborem: on jedzie do babci, a ja mam zostać w domu. To wydarzenie uruchomiło lawinę rodzinnych konfliktów, wspomnień i pytań o granice wychowania. Opowiadam o tym, jak trudno znaleźć równowagę między miłością do dziecka, szacunkiem dla własnej matki i próbą zachowania własnej tożsamości.
Jestem babcią, która nie może być nianią dla swojego wnuka, mimo że jestem na emeryturze. Moje relacje z synem i synową są napięte, a ja czuję się odrzucona. Próbuję znaleźć sposób, by na nowo zbliżyć się do mojego wnuka i odzyskać rodzinne więzi.
Rodzicielstwo niesie ze sobą odpowiedzialności, które mogą wpływać na kolejne pokolenia. Opowieść o nieoczekiwanych wyzwaniach: Moja córka dopiero zaczynała swoją karierę, gdy dowiedziała się, że spodziewa się dziecka.
W pogoni za byciem idealną babcią, wiele kobiet traci z oczu własne potrzeby i pragnienia. To historia babci, która przez lata stawiała szczęście wnuków ponad własne, tylko po to, by odkryć, że jest zagubiona i niespełniona.
Jestem w konflikcie z żoną mojego syna z powodu jej wyborów wychowawczych dotyczących moich wnuków i szukam porady, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
Nawet nie patrzyła na metki, ale było jasne, że te rzeczy nie były tanie. Musiały być warte setki złotych! Łatwo jest żyć i jeść luksusowo, gdy ma się pieniądze, ale co z tymi, którzy ich nie mają?
Rozpieszczając swoje wnuki i spełniając ich kaprysy, dziadkowie często muszą zmierzyć się z konsekwencjami swojej pobłażliwości. W każdym sklepie można znaleźć dziecko wpadające w szał. Wystarczy usłyszeć słowo „kup”.
Sytuacja wygląda następująco. Kiedy moja córka urodziła, starałam się jej pomóc: zostawałam z wnuczką, zabierałam ją na spacery, karmiłam ją i robiłam pranie. Starałam się robić wszystko, aby moja córka mogła odpocząć, bo wiem, jak trudno jest opiekować się małym dzieckiem. Ale potem moja pomoc zaczęła być brana za pewnik. Moja córka i jej mąż zaczęli częściej wychodzić, zakładając, że zawsze będę tam, aby zająć się ich dzieckiem.
Całe życie poświęciłam wychowywaniu córki, a teraz pomagam przy wnuku. Ale wydaje się, że zapomnieli, że mogę mieć sprawy osobiste niezwiązane z nimi. Wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Jan był cichym, pracowitym człowiekiem. Pewnego dnia zaproponowano mu szybką pracę – dwutygodniową podróż ciężarówką, aby dostarczyć towary. Do dziś nie wiem, co się stało.
Moja mama nigdy nie mówiła o moim ojcu, ale raz powiedziała mi, że ma swoją rodzinę i dzieci. Mój ojciec wie, że istnieję.
Wielu może być zaskoczonych, ale właśnie tak czuła się Linda, oczekując na wizytę swojej wnuczki. Problem nie leżał w samej dziewczynce, ale w jej matce, synowej Lindy.
Myślałam, że miesięczny pobyt u babci będzie świetną letnią przerwą dla mojej córki. Ale po zaledwie trzech dniach otrzymałam telefon z żądaniem, bym ją zabrała. Moi rodzice nie byli zadowoleni.
