Od trzeciego dnia po pogrzebie mojego ojca nie potrafię już spać. W tej historii opowiadam o rodzinnych tajemnicach, rozczarowaniach i próbie zbudowania na nowo relacji z matką. To opowieść o tym, jak przeszłość potrafi wracać i czy można wybaczyć, gdy serce wciąż krwawi.
Moje dzieciństwo na blokowisku było pełne przemocy i strachu, a jeden dramatyczny wieczór na zawsze zmienił moje życie. Przez lata walczyłam z poczuciem winy, wstydu i gniewu, próbując odnaleźć siebie w świecie, który nie dawał mi szans. Dziś zastanawiam się, czy można wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, i czy blizny z przeszłości kiedykolwiek naprawdę się goją.
Przez lata wierzyłam, że nasi sąsiedzi są jak rodzina. Dzieliliśmy się wszystkim, wspieraliśmy się w trudnych chwilach, aż do dnia, gdy zostaliśmy sami w najgorszym momencie. Ta zdrada boli do dziś i nie pozwala mi spać spokojnie.
Od pierwszych zdań wciągam Cię w moją codzienność – pełną cichych łez, rodzinnych konfliktów i przyjaźni, która okazała się iluzją. Moje życie to nieustanna walka o szacunek, miłość i odrobinę szczęścia, której tłem są polskie realia, blokowisko i zwykłe, szare dni. Czy można odnaleźć siebie, gdy wszyscy wokół chcą tylko brać?
Moje życie toczyło się w cieniu rodzinnych konfliktów, zdrady i codziennej walki o własną godność. Przez lata bałam się samotności, aż pewnego dnia zrozumiałam, że to właśnie ona może być moją siłą. Ta opowieść to zapis mojej drogi przez ból, rozczarowanie i przebaczenie – aż do momentu, gdy nauczyłam się żyć dla siebie.
Od czterdziestu lat mieszkam w tym samym mieszkaniu na Ursynowie. Wychowałam tu syna, pochowałam męża i nauczyłam się żyć z samotnością. Teraz syn, Michał, prosi mnie, żebym sprzedała wszystko i przeprowadziła się do niego do Wrocławia, ale czy potrafię zostawić za sobą całe swoje życie?
