Mam na imię Grażyna Nowicka i od lat żyję w cieniu dorosłego syna, który nie potrafi opuścić rodzinnego domu. Każdego dnia walczę z poczuciem winy i bezsilności, słuchając rad znajomych, by w końcu postawić granicę. Czy matczyna miłość może być jednocześnie klatką i czy mam prawo żądać od własnego dziecka dorosłości?
Oddałam synowi nasz rodzinny dom, wierząc, że to najlepsze dla jego przyszłości. Teraz czuję się wyobcowana i coraz częściej pytam siebie, czy nie popełniłam błędu. Ta decyzja rozdarła moją rodzinę i moje serce.
Całe życie poświęciłam dla córki, pracując na dwa etaty, by niczego jej nie brakowało. Teraz, gdy jestem na emeryturze i nie mogę już jej pomagać finansowo, ona odsunęła mnie od siebie i mojego ukochanego wnuka. Czy naprawdę byłam dla niej tylko źródłem pieniędzy?
Od pięciu lat jestem mamą Jasia. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy jego imię nie jest zbyt pospolite. Ta myśl wywołała burzę w mojej rodzinie i sprawiła, że zaczęłam kwestionować własne decyzje.
