Jestem matką, która kocha swoją córkę i wnuczkę ponad wszystko, ale nie potrafię już zaakceptować obecności zięcia pod swoim dachem. Ta historia to zapis mojej walki o własne granice, poczucia winy i miłości, która czasem boli. Czy można być dobrą matką, nie poświęcając całkowicie siebie?
Spotkałam moją teściową, Annę, zaledwie kilka razy wcześniej – raz na obiedzie z okazji Święta Dziękczynienia i potem na naszym ślubie. Mieszka z najmłodszą córką, Emilią, i jej rodziną w Poznaniu. Na początku wszyscy przyjęli mnie ciepło i byłam zachwycona, że mogę być częścią rodziny mojego męża, Jakuba. Jednak gdy urodziła się nasza córka, Lila, wszystko zmieniło się na gorsze.
Po licznych kłótniach w końcu zaakceptowałam prośbę mojego syna, aby nie ingerować w jego życie z żoną. Poprosił mnie, abym nie dzwoniła co drugi dzień i nie pytała o ich życie. Teraz zdaję sobie sprawę, że mogłam wcześniej przekraczać granice, ale taka już jestem i trudno mi kontrolować swoje emocje. Ta decyzja doprowadziła do niespodziewanego i bolesnego rezultatu.
Każdy, kto zna moją teściową, opisałby ją jako najbardziej hojnego i pomocnego człowieka. Jednak jej dobrze intencjonowana „pomoc” powoduje poważne problemy w naszej rodzinie. Po kilku latach małżeństwa z Janem zaczęłam dostrzegać, że jej zaangażowanie bardziej przeszkadza niż pomaga.
Moja teściowa, Wiktoria, ma 50 lat. Jest piękną i radosną kobietą, która uwielbia modne fryzury i sukienki, a swoją szczupłą sylwetkę utrzymuje z wielką starannością. Rozwiodła się z ojcem Natana lata temu i postanowiła zrezygnować z nowych związków, poświęcając swoje życie jedynemu synowi, mówi Grażyna. Moja teściowa mieszka na przedmieściach, ale czuję się, jakby mieszkała z nami.
Szukam porady, jak poradzić sobie z mieszkaniem w dużym domu rodzinnym z teściami.
Szukam porady, jak poradzić sobie z teściową, która ciągle dzwoni po pomoc w weekendy. Czuję się przytłoczona i potrzebuję wskazówek.
