Emilia i Marek, świeżo po ślubie, dopiero zaczynali wspólne życie, gdy Marek otrzymał niespodziewaną ofertę pracy za granicą. Emilia, zmagając się z osobistą stratą, została sama i przytłoczona. W nieoczekiwanym zwrocie losu to jej teść, Robert, przyszedł z pomocą. Mimo jego starań, złożoność ich relacji i wyzwania, przed którymi stanęli, okazały się zbyt trudne do pokonania.
Planując spokojne Święto Dziękczynienia, nie spodziewałam się, że zaproszenie od córki zakończy się gorzkim sporem.
Czucie się jak outsider na rodzinnych spotkaniach, przy jednoczesnym oczekiwaniu spełniania obowiązków rodzinnych, gdy jest to dla nich wygodne.
Poruszająca opowieść o tym, jak moja wiara została wystawiona na próbę, gdy nie mogłam skontaktować się z moją córką, oraz o nieoczekiwanych wyzwaniach, które pojawiły się, gdy szukałam wsparcia.
W sercu polskiej wsi, Emilia znalazła się uwięziona w życiu zdominowanym przez jej męża, Marka. Wychowana w konserwatywnej rodzinie, nauczona była stawiać rodzinę ponad wszystko, nawet kosztem własnego szczęścia. Kiedy Marek postanowił przenieść ich życie do odosobnionego gospodarstwa, Emilia i jej syn, Jakub, musieli odnaleźć się w świecie pełnym niepewności i samotności. W miarę jak zmagali się z adaptacją, nadzieje Emilii na lepszą przyszłość zaczęły gasnąć, zmuszając ją do zmierzenia się z cieniami przeszłości i rzeczywistością teraźniejszości.
Po stracie męża, Maria wierzyła, że radzi sobie z żałobą dzięki wsparciu córki i wnuków. Jednak przemyślany prezent od wnuczki Emilki ujawnił ukryte napięcia i nierozwiązane problemy w rodzinie, prowadząc do nieprzewidzianych konsekwencji.
Nasza córka, Emilia, ma 30 lat, a mój mąż i ja coraz bardziej martwimy się, że nigdy nie znajdzie własnej drogi i nie opuści naszego domu. Emilia pracuje zdalnie, rzadko wychodzi na zewnątrz, a jej życie towarzyskie praktycznie nie istnieje. Jak kiedykolwiek spotka kogoś, kto dostrzeże coś więcej niż jej samotniczy styl życia?
Jestem przytłoczona i potrzebuję kogoś, kto mnie wysłucha. Mój partner i ja mamy po 28 lat, i chociaż zbudowaliśmy wspólne życie, zmagam się z odnalezieniem równowagi.
Nasza córka, Emilia, ma 30 lat, a mój mąż i ja coraz bardziej martwimy się, że nigdy nie znajdzie własnej drogi i nie opuści naszego domu. Emilia pracuje zdalnie, rzadko wychodzi na zewnątrz, a jej życie towarzyskie praktycznie nie istnieje. Jak kiedykolwiek spotka kogoś, kto dostrzeże coś więcej niż jej samotniczy styl życia?
Po zdobyciu posady w lokalnej firmie technologicznej, często musiałem pokonywać długie dystanse, aby rozwiązywać problemy z oprogramowaniem u klientów. Nazywany „informatykiem”, zarabiałem przyzwoicie, ale moje posiłki często składały się z tego, co udało mi się złapać w biegu.
Teraz zmagam się z doborem odpowiednich słów, by skontaktować się z nią po tym incydencie. Wyobraź sobie: jestem emerytowaną nauczycielką, mieszkającą samotnie, z rodziną rozproszoną po całym kraju.
Moja najlepsza przyjaciółka, Emilia, niedawno po raz pierwszy została matką. Byłyśmy nierozłączne od czasów studiów, dzieląc niezliczone wspomnienia i marzenia. Zawsze wierzyłam, że nasza przyjaźń przetrwa każdą próbę. Jednak wraz z pojawieniem się jej dziecka, wszystko zaczęło się psuć. Emilia zaczęła się izolować i zaniedbywać swoje samopoczucie, co było zupełnym przeciwieństwem tej pełnej życia kobiety, którą kiedyś była. Nasze częste spotkania stały się odległym wspomnieniem.
